özellikle orlando isimli kitabına hayran olduğum yazar. Flush isimli eserinde zikrettiği bir durum vardır ki insanı duraklatır:
"Aynaya bakarak şimdi neyim ben? diye düşündü. Ve ayna bütün aynaların vahşice içtenliğiyle, bir hiçsin. Dedi. Hiçti. Bir hiç olmak ! eninde sonunda dünya yüzündeki en hoşnutluk verici varoluş durumu bu değil midir? Bir daha baktı. Tüylerin birazı sarnıç gibi bacağını sarmıştı. Kendini bir şey sananların rüküşlüğünün karikatürü olmak ! eh bu da başlı başına bir kariyer değil miydi?"
manchester üniversitesi nin kendisine vermek istediği fahri doktorayı,'bu tümüyle kokuşmuş bir toplumdur..bana verebileceği hiçbir şeyi almak istemiyorum'..diyerek reddetmiştir.
ingiliz filolijisi öğrencisinin 'yandık! yine virgina woolf' demesine neden olan bayan yazar. kadın yazmıyor adeta kendi bunalımını yaşatıyor. hakikaten yazıyor ama. rönesans'tan bu yana ingiliz yaşamından kesitler sunuyor. savaşın insanlar üzerinde bıraktığı etkiden de bahsetmeden duramıyor. sınavına girecek olanların feminizm/postmodernizm/modernizm/iç diyalog/bilinç akışı ve son olarak da hikaye anlatıcısının kim olduğuna dair unsurlara dikkat etmek gerekir.
kendisi evinin yakınındaki nehirde intihar etmeden önce kocasına şu mektubu yazmış:
''canım,
yeniden delirmek üzere olduğuma eminim.
o korkunç dönemlerden birine daha göğüs gerebileceğimizi sanmıyorum.
ve bu sefer toparlanamayacağım da...
sesler duymaya başladım.dikkatimi bir şey üzerinde toparlayamıyorum.
ben de yapılabileceklerin en iyisi gibi görünen şeyi yapıyorum.
sen bana mümkün olan en büyük mutluluğu verdin.
birisi başkası için ne yapabilirse hepsini yaptın.
sanmam ki başka iki kişi bizden mutlu olmuş olsun,bu korkunç hastalık gelene kadar.
artık onunla mücadele edemiyorum.hayatını zehir ettiğimi biliyorum.ben olmasam çalışabilirdin.
ve biliyorum ki çalışacaksın,görüyorsun ya bunu bile doğru dürüst yazamıyorum,okuyamıyorum.
söylemek istediğim şey şu;hayatımın bütün mutluluğunu sana borçluyum.
bana karşı hep sabır gösterdin ve inanılmayacak kadar iyiydin.
bunusöylemek istiyorum,bunu herkes biliyor.
biri beni kurtarabilseydi eğer,o sen olurdun.
senin iyiliğinin kesinliği dışında her şey benden gitti artık.
hayatını daha fazla zehir edemem.
sanmıyorum ki başka iki kişi bizim olduğumuz kadar mutlu olabilsin.''
20. yy ın en önemli kadın yazarlarındandır. ingiliz romancı ve eleştirmen.
(...)Bütün bu yüzyıllar boyunca kadınlar, erkeği olduğundan iki kat büyük gösteren bir ayna görevi gördüler, büyülü bir aynaydı bu ve müthiş bir yansıtma gücü vardı. Böyle bir güç olmasaydı dünya hala bataklık ve balta girmemiş ormanlardan ibaret olurdu. Savaşlarda zafer kazanıldığı duyulmazdı. Hala geyiklerin iskeletleriyle kırık koyun kemiklerini birbirine sürter, çakmak taşı verip koyun derisi ya da gelişmemiş zevkimizi hangi basit süs eşyası tatmin edecekse onu alırdık… Çar ve Kayzer ne taç giyerler, ne de tahttan inerlerdi. Uygar toplumlarda hangi işe yararlarsa yarasınlar, bütün şiddet ya da kahramanlık eylemlerinde aynalar gereklidir. işte bu yüzden Napoleon da Mussolini de kadınların erkeklerden aşağı olduğunda bu kadar ısrarcıdırlar, eğer onlar aşağıda olmasalardı kendileri büyüyemezlerdi...
