"çok bilirdin, az susardın, yanılmazdın; en iyi sendin, hep yenerdin; kazanırdın sonunda."
ne oldu peki? ne değişti kendime baktığımda gördüğüm şeylerde de, bu sözlerle bu yazıyı birleştirip günah çıkarmaya başladım?
şunu farkettim geç olsa da, herhangi bir insan, dünyasının, kendi etrafında döndüğünü farketse de, kendi dünyasını kapsayacak büyük bir kazanımın/kaybedişin, büyük bir devinimin, büyük bir döngünün ve çok büyük bir planın olduğuna inanmalı.
mükemmel derecede ingilizce okuyabilen, konuşabilen, yazabilen ve anadilim ile ingilizce arasında çeviri yapabilen bir insanım. duygularımın mantığıma hükmetmesine hiçbir zaman izin vermedim. genelin üzerinde iq değerlerine sahibim. çok çok hızlı okurum, şaşırtıcı derecede. hızlı anlar, hızlı kavrar, hızlı açıklarım. insan ilişkilerim iyidir.
bunları birleştirdiğimde ortaya çıkacak şeylerin hayatımda beni farklı bir yere götüreceğini zannediyordum. hayat denen devasa rüzgarda diğer insanlar gibi amaçsızca sallanmayacağımı düşünüyordum. o rüzgarın, benim gibiler için de bir katmanının olduğunu, beni de bir şekilde oradan oraya savuracağını farkedememiştim.
az bilip çok susmalıydım çünkü en iyi ben değildim; yenilebilirdim.
sanırım yenildim.
"sanırım" diyorum çünkü, hayatımda her şeyin kaybolup gitmedi iyimserliğinden ziyade, her ne kadar günah çıkarıyor olsam da, içimde o ego olduğu gibi duruyor. vicdanımla benliğim, gölgem çok uzakta bir yerlerde. vicdanım bir elimde duruyor, bir kalp gibi atıyor onu çevreleyen ego tabakasının içerisinde. gölgem onlara bakıp derin bir uykuya dalıyor. genellikle uyumakta. halbuki:
"bir fani insansın:
kalbin, ruhun, aklın, vicdanın bir yanda; gölgen uyur."
"bu mahir dünyanın üzerimde bıraktığı kir", benim geride bıraktıklarımın, kendi etrafımda dönen dünyanın üzerinde bıraktığı kir mi, yoksa benim zaten göremediğimden dolayı temizleyemediğim başka bir kir tabakası mı var aklımın, vicdanımın, kalbimin üzerinde?
