Fragmandan anladigim kadariyla bir kac kotu erkek bir genç kizi tuzaga dusurecek.
cocuk, kizi sevismeye ikna eder, bunu gizlice kasede ceker, ve kizi alay malzemesi eder,
kiz bu noktadan sonra kendine napar, ne olur, bilinmez.
iç sesimiz. en yalın hali saflık olan, bizdeki eyleme yansıyan hali düşüncelerimizin çatışması olan , çoğu zaman da yoran muhasebesinin zor olduğu soyut kavram.
--spoiler--
Yanında cahil gibi hissediyorum. Bir otelde ses kayıt cihazını çalmışlar adamcağızın. Ne kadar ayıp, vicdan bazılarına bantla yapıştırılmış bir paket.
--spoiler--
herkeste bir nebze bulunması gereken. sömürülmesine izin vermeden tabi.
şimdi, geçen sabah kahvaltımı yaparken balkon kapısını açıyorum. ilk önce o yaşlı serçe geliyor. tam karşıdaki çatıda oturuyor çünkü.
başta anlayamamıştım, büyük parçalar halinde attığım ekmeklere bakmıyordu. sonra dikkatle bakınca gagasını tam kapatamadığını gördüm. onun üzerine küçük topaklar halinde atmaya başladım ekmek içini. yutmakta da zorluk çekeceğini görünce hafifçe ıslatarak atmaya başladım. şimdi evin içine dek girme cesareti bile var. diğer serçeler hangi ekmek parçasının buna atıldığını öğrendiler, o ekmekleri yemiyorlar. tek bu, ve muhtemelen bir iki haftaya da ölecek.
komşular, sadece benim balkonum kirlendiği(!) halde apartmana kuşları alıştırmamdan şikayetçiler. aynı komşular tam meyveye durmuşken bir kiraz ağacının tüm dallarını kesen, sadece çocukları yiyebileceği erik yetişiren ağacın yanına çocuk yanaştırmayan komşularım. bazen kendimi elimde çift namlulu av tüfeği, mermi içindeki saçmalar yerine ince çekilmiş tuz dolu bunlara ateş ederken düşlüyorum. ebedi bir kaşıntıya maruz kalıyorlar.
vicdanımız arka cebimizde, benimki orada biliyorum. orada durması artık normal karşılanıyor. ki çoğu insanınki orada bile değil. kıçlarına kaçmış. yellendikleri zaman "viccdaaan" diye yelleniyorlar. hepsi de kabız, yedikleri görünmesin diye bu kabızlık.
tamam.!
kendisinde bulunmayan insandan yüz çevirme sebebidir vicdan.
insanlar bambaşka şekillerde yaşar, bambaşka şeylere inanır, birbirleriyle delice savaşır, birbirleriyle delice sevişir ama vicdansız olanla ne yaşanır, ne savaşılır, ne de sevişilir.
ve uzun yıllardır gördüğüm, tanık olduğum her olayda vicdansızların sayıca vicdan sahibi insanlara baskın çıktığını görmek içimde tarifsiz kırıklıklar bırakıyor. ne düşündüklerinin hiçbir önemi yok, bir an olsun bağırmayı bırakıp kendi içlerindeki o sese kulak verseler belki bir şeyler duyabilirler..
sanırım vicdanın ömrü az, insanlık da ölmek üzere.
savaşta kurşuna dizilerek öldürülecek kişiyi idam mangası vurur. bu idam mangasına da gönüllülük esas olmamak kaydıyla her asker alınır. içlerinden yaptığının yanlış -idam kararının yanlış alınması- olması ihtimaline karşı mangaya içlerinde gerçek ve kuru sıkı olan silahlar rastgele verilir. ateş edildiğinde silahlar patlar ve hükümlü öldürülür. ama hangi asker silahının dolu ya da boş olduğunu farkedemez. bu işte bu mekanizmaya karşı alınmış önlemdir. gerçi yine de ölen ölür.
insanın kalbini sımsıkı sarmalayan görünmez bir el bu...
biraz tersine gidersen sıkıveriyor, nefesini daraltıyor, tansiyonunu çıkarıyor insanın. göğsünün orta yerine sert yumruklar atıyor, iki büklüm bırakıyor, biçare hale getiriyor. o görünmez eli kesip atabilenlere gizliden hayranlık duyuyorum, gerçekten zor bir şey bu. o en hassas uzvu yerinden sökmek, söküp parçalayıp çöpe bırakmak kolay değil. gerçi onu söküp attıktan sonra insanlık namına da bir şey kalmıyor geri. içi boşaltılmış bir et yığını...
o görünmez eli kesmek, her halde insanlığı sekteye uğratan tek çolaklık türüdür. fena...
bu sözden yola çıkarak özenle beslediğim kuşlarımın kafasını ısırarak öldürürdüm çocukken.
ağlayarak, kahrolarak.
artık sahibi değilim.
insanın kendi kendine işkence etme mazoşistliğinden başka bir şey değildir, vicdan denilen şu garip duygu. garip bir ruh hali içerisinde de size itiraf etmek istiyorum. evet, ben vicdansız bir adamım, yani en azından öyle söylüyorlar.
çocukken, defalarca kardeşimin kumbarasından para çaldım, ortaya çıktığında bile hicap duymadım bundan. ilerleyen yıllarda, annemin ve babamın sigaralarını yürüttüm, ve daha da büyüdüğümde sevdiğimi sandığım kadınları, ertesi günü unuttum, iki tane unutmakta zorlandığım insan olsa da, onları da hayatıma engel olamayacakları yüksek dolaplara sakladım. bugünüme gelince, bugünümde; bir kız arkadaşım olmasına rağmen, aç gözlülük edip, 7 senedir arkadaş, can ciğer dost olduğum bir adamın sevgilisiyle yatıyorum, bir süredir. ilk başlarda vicdan beni de ele geçirmişti bu konuda, ama kolayca atlattım, yani atlattığımı düşünüyorum şimdilik.
evet, ben vicdansız bir adamım kabul ediyorum ama, bu hayat geride kaldıktan sonra, mezarlarımıza aynı kargalar pisleyecek ve muhtemelen, aynı insanlar su döküp çiçek götürecek o cansız taşların önüne... işte bu yüzden, utanmıyorum, arlanmıyorum. hayır.
bu kadar yozlaşmış bir dünyada beni vicdansız olmakla itham edenler, ki bu bir itham değil bence, sadece suçlayacak bir günah keçisi arıyorlar.
iç dünyamızın hakim'idir.
+ ya şu vitrinlere bakarak yürüyen teyzelere tekme atasım geliyor.
- yapma abi yazıktır, senin annende öyle olacak zamanla.
+ uyarsam mı acaba?
- alınır. boşver abi, bırak kendi haline kadını.
+ ya sen pis bir şey çıktın. nasıl vicdansın lan sen.
- alınıyorum abi ama.
