siyasette kafiyeli sloganlarla yol alabilmek icin muhataplarinin bireyler ya da sorumlu vatandaslardan degil, kendilerini taraftar olarak goren kitlelerden olusmasi sart. dilin ritmik oyunlari dusunme yukunu beyni tasimakla mukellef olan omuzlardan alir, beyin hafifledigi icin yuk azalir. rahatlayan bunye gevser ve etki fazla acitmaz. ola ki etki agir geldi: dusunme yetisini kaybetmis beyin bunu da kolayca unutabilir ve yeni bir sloganla yaklasilirsa yeniden verir... yetkiyi.
keske boyle olsa, ama malesef olan biten bu kadar basit degil. unutmak, unutmus gibi yapmak, cahile veya ahmaga yatmak var, aslinda akillarda bir problem yok. gercek olan gunu kurtarmak, ufak tefek hesaplar, haset ve korku; yani duygularin esiri olmaktan alinan anlik sado-mazo zevkler, devasa bir toplumsal ayin. sloganlar pozisyon degisikligini haber veriyor, hepsi o.
ben de yetkiyi hayatımızı iyileştirmek, kendi içine ettiği ekonomiyi düzeltmek için falan istiyor zannetmiştim. meğer gönlünden kendini recebov tayyibbaşı'na çevirmek geçyormuş. verdiniz yetkiyi, her gün hep beraber görüyoruz etkiyi.
