victor hugo'nun buram buram umutsuzluk kokan şiiri ;
değilmi ki o derin acılarımla şimdi
buna destek olacak tek bir kolda yoksunum
ve çocuklara bile zorlukla gülüyorum
ve açmıyor içimi çiçekler renkleriyle
anlamalıyım artık: yaşadın yeterince!
değilmi ki ilkbahar kuşatınca her yanı
doğayı şenlik yerine çevirdiğinde tanrı
bu görkemli sevdaya aşksız bakıyorum
değilmi ki gün-gece ışıktan kaçıyorum
duyarak o en gizli kederi herşeydeki
değilmi ki ruhumda umudum yenik düştü
değilmi ki bu güller, kokular mevsiminde
sevgili kızım benim, içimde, ta derinde
yalnız senin yattığın karanlığa özlem var
mademki öldü kalbim, yaşadım yeterince!
yeryüzünde yükümü tek bir gün reddetmedim
arığım işte orda, burda başak demektim
yumuşadım gitgide, yaşama gülümsedim
ve yaşamın o büyük, dipsiz gizi dışında
dimdik durdum ayakta, kimseye eğilmedim
en iyisiyle yaptım yapabildiklerimi
ne çok uykusuz kaldım, ne çok hizmet götürdüm!
sonra acılarıma güldüklerini gördüm
nefretlerine hedef seçildikçe üzüldüm
anarak çalışıp çektiklerimi
tek kuşun uçmadığı şu dünya sürgününde
Öyle bezgin, ışıksız, ellerimin üstünde
diğer tüm kölelerin alayları içinde
taşıdım ağlamadan al kanlara bulanıp
koparılmaz zincirden payıma ne düştüyse
Şimdi bakışlarımın ancak yarısı bende
Ötesi darmadağın acılı gömütlerde
dönüpde baktığım yok çağıran olsa bile
sersemlik ve sıkıntı yüklü bir uykusuzum
hiç gözünü kırpmadan kalkmış şafaktan önce
miskin karanlığımın orta yerinde şimdi
yanıt vermeye bile gönül indirmiyorum
canımı sıkıp duran o en günücü ağza
ulu tanrım gecenin kapısını aç bana
ki çekilip gideyim, dönmeyeyim bir daha
