baba dedim baba,babam.!
Son bir kez vur o kapıya, koşarak açmazsam tükür suratıma. Terlikleri ayağına getirir hatta giydiririm babam. Söz bir daha asla o sofradan erken kalkmam. Televizyon kumandası için surat asmam. Her akşam kahve bile yaparım sana.
Sen sadece otur ben çalışır kazanır eve bakarım. Gerekirse dilenirim. Bilirsin dediğim de yaparım. Bir poşet bile değmez eline. Alışverişi de ben yaparım. Sen tasalanma her şeyin en ucuzunu bulurum ayaklarım şişecek olsa bile.
baba dedim baba,babam!
söz bir daha bir dediğini iki etmem, akşam yemeklerine de geç kalmak yok. Arkadaşlarımla da gezmem seni iki dakika fazla görebileceksem. Sen yeterki son bir kez gel. Öyle bir gel ki isyanım tövbeme karışsın.
Sadece son bir kez gel. Kokun içime sinsin. Küçüklüğümden korkunca yaninda yatardım ya. Son bir gece daha yaslansın sırtım sana. Söz bu sefer kıpırdanmam.
baba dedim baba, babam!
Beyaz bu defa yakışmamış babam. Anladım ki esmerlere beyaz o kadar da yakışmazmış. Sen yapamazsın duramazsın o karanlık mezarda babam. Ne olur son bir kez gel; ifratla tefrit arasında bırakma. Öyle bir gelki küfrüm tövbeme karışsın.Ne olur kalk babam daha çok erken kalk.
Üniversite diplomamı sen vereceksin kalk allah aşkına. Daha eşim diyeceğim insanla tanışacaksın ne olur kalk. Dayanmıyor yüreğim yatma orda boylu boyunca beyaz kıyafetinle. Küstürme beni o renge. Kalk baba kalk.! kalk küfrüm tövbeme karışsın..yeterki kalk.!
Baba dedim baba,babam!
yaşarken söylenemeyen ama mutlaka söylenilmesi gerektiği için yokluğunda dile getirilmiş pişmanlıklar yığınıdır.
kendimi en zayıf, en çaresiz, en umutsuz hissetiğim anlarda aradığım gücü ellerinde sözlerinde buluyordum.
varlığına bu kadar ihtiyaç duymamın sebebi de bu zaten.
oysa sende insandın ve senin de zayıf olduğun anlar vardı. bunları hiç göstermedin bana.
bu yüzden rahattım ben sığınacak limanım vardı her zaman. şimdi o yüzden çok zor geliyor her şey bana.
teşekürler baba,
beni sevdiğin, beni koruduğun, beni sardığın, beni büyüttüğün için.
teşekürler baba her şey için.
ne söyleyeceğimi bilmiyorum aslında. 3 yaşındaydım seni kaybettiğimde şimdi 19 yaşındayım. insan başına gelen her şeye katlanıyor. 16 yıl nasıl geçti? geçti işte bir şekilde. bir önemi var mı ki. herkes gibi ben de hayatta kalma mücadelesi vermedim mi? o yüzden sorma bana o 16 yılı ya da sor . sor ki içimdeki her şey dökülsün. bütün nefretim, sevgim ,kızgınlığım,kinim ,kıskabçlığım , bencilliğim, hayranlığım ... hepsi birere birer dökülsün. içim boşalsın artık rahatlamaya ihtiyacım var.
insanların bu kadar duyarsız olmasına dayanamıyorum. biri çıkıo sormadı sensizliğin nasıl bir şey olduğunu , neler hissettiğimi. kimse "anlatmak ister misin" demedi. bense bekliyorum hala biri çıkıp soracak diye bekliyorum . inan o kadar çok istiyorum ki bunu sormalarını. yaramı bulup ona dokunmalarını iyileştirmelerini o kadar çok istiyorum ki. yokluğunu anlatamıyorum ama hıçkırıklarımı duyarlarsa anlarlar beni. biliyorum ...
o sert mizacının altında ki yumuşacık kalbine cennette dokunmak istiyorum.bu öyle de olacak biliyorum.mis kokulu bir ormanda sırtımızı göğe verip seni anlayamamışların yüzüne anlamlı bakışlarımı atacağım ve o müthiş temiz yüreğinden bir parça dileneceğim.
kötü kızın..
