çok sever, yıllarca severek beklersin. o senin, kurduğun umutsuz hayallerinin kahramanıdır, dünyanın heryerine onu yükler, herkes "vazgeç" der, ama adımların aleve dönüşse de senin gönlün de akıl tanınmayan bir soyutluktur.
her gece, o duymasa da sevdiğini söyler, rüyaların da onu başkasıyla görür, akşama doğru uyandığında yüreğinde tarif edilmez bir acı olur, resmine bakar "ulan vefasız, seviyorum seni be!" dersin, aldığın nefesin, geçen zamanın, hayatının farkında olmazsın, ne yaptığını bilir sesini çıkartamazsın, onun arkadaşları sevgilisiyle çok mutlu olduğunu söyler, senin ise dünyanın en üzgün insanı... her saniyen hicran olur, gönlünü karalar bağlar, en sevdiğin bi iki arkadaşınla geceleri içerken ağlarsın, aileni ve amacını unutmuşsundur, gerçekten aklında ondan başka bir şey yoktur, bi an kendine gelir, kendine üzülür, kendi kendine yine ağlarsın, artık isyan edersin, allah'ına "suçum neydi?" diye sorarsın sessizce ama bir o kadar da haykırırca, hiç bişeyin cevabının olmadığını bilirsin...
bir gün gelir, sana karşı bir şeyler hissettiğini, yıllarca karşımdaki bu büyük sevgiyi nasıl göremediğini söyler, o da artık sana sevdalıdır, sen dünyanın en mutlu insanı olmuşsundur bi anda hayatının en mutlu bi kaç haftasını geçirirsin, kendi kendine "biliyordum, bir gün beni seveciğini, benim olacağını biliyordum" dersin. ama o gittikçe üzülmeye başlar, yanında sürekli suratından düşen bin parçadır, "noldu, neye üzülüyorsun sevdiğim?" dersin, sana "seni seviyorum" der... senin içinde bir buruklur oluşur, sanki hissedersin.
ve sonra, gerçekleri öğrenirsin;
o gerçek sevdiğinden ayrılmıştır, kendini bir boşlukta hissetmiştir, onu unutmak için bari beni sevenle birlikte olayım diye seni seçmiştir...
bunları o sevdiğin söyler, onunla barıştığını, üzülmemeni söyler, özür dilediğini...
meğerse her şey yalanmış, o an ölmek istemeyi bırak, ölmüşsündür zaten, hiçbir şey söyleyemezsin, çeker gidersin...
