özgüveninin biraz eksik olduğunu düşündüğüm insan modeli. filmlerde klişe olarak da sık sık karşımıza çıkar bunlar. çocukluğunda hep bir şey eksik kalmış olan kişidir. ruhu da kayıptır zaten, bilemez veda etmeyi.
belki de gerçekten gitmek istemediği için beceremiyordur. bir yanı git, bir yanı kal der. kafası karışıktır, karşısındakine değer veriyordur. değer vermese veda bile etmez zira.
vedalar hüzünlü, vedalar yakıcı. canım ciğerim rusyaya gitti veda edemedim, bi daha da göremedim mesela kanlı canlı. yine çok sevdiğim bir arkadaşım italyaya gidecek, mümkün değil edemiyorum. elim ayağıma dolanıyor, yumru oturuyor bogazıma. sanki bir gün karsılacakmısım gibi bırakıyorum herkesi arkamda. kimseye hoşçakal bile demedim daha hayatımda. veda etmeyi beceremiyorum.
Kabullenememektir. O insan hayatınızdan sonsuza dek gidiyormuş gibi hissettirir. Yada belkide öyledir. Hiç bir şeyin aynı olmayacağını bilirsiniz. alıştığınız o yüzü, o sesi, o samimi sohbetleri özleyeceğinizi ve onların olmayacağını düşündükçe "hayır olamaz" dersiniz. Dünyanın en kötü duygusudur. O kişi gider lakin siz hala o an a takılı kalırsınız.
Hiç sevemedim vedaları ama Gidip de dönememek, dönüp de bulamamak var. O yüzden veda ederim.
Veda etmeyi sevmeyen tanıdıklarım ise en sevdiklerine veda edememiş kişilerdi.
benimdir, diyecek kelime bulunmaz yapacak şey bulunmaz vakit daralır uzatacak bahane kalmaz. tüm vedalaşma sözleri biter ama tabi ki yüzüne bakarak söylemek zordur, sarılırken yüzünüzü görmezken ve hala kokusunun hğkmettiği alandayken bitirilir kendine iyi baklar hoşça kallar seni seviyorumlar ve geri kalan tüm görüşürüzler. vedalaştıktan sonra kalsan ayrılmak zorlaşır gitsen bana bakıyor mu diye dönüp kontrol etmekten yürüyemezsin bakıyorsa yeniden sarılasın gelir bakmıyorsa üzülürsün. döner sarılırsanız başa dönülür.
