her veda zordur belki ama bu en zoruydu... yıllarca beni her görüşünde gözünün içi gülen başka kim vardı ki. aslında bazı şeylerin değeri son anlarda belli olurmuş, gel seviyim seni biraz, dediği zaman oyun oynamaya gidiyorum diye kaçarken bilseydim keşke bu hisleri... son gündü. unutamıyorum 10 seneyi aşkın geçmesine rağmen, gözlerine baktığımda ilk kez gülmüyor, beni görmüyordu sanki ben yoktum. gözlerinin içine bakarak elini tutan ben, ilk defa beni sevmesi için yalvarır gibi bakıyordum. ama bu sefer tam tersi o gitmek istiyordu bizden, benden. son kez olduğunu hissetmiştim, elini tutup son kez öpüyordum. veda etmenin ne demek olduğunu ilk defa görmüştüm.
'hoşçakal kal dede' diyebildim sadece....
o günden sonra hiç kimse bana öyle bakmadı, beni öyle karşılıksız candan sevmedi. çok kez veda ettim, bir çok kişiye fakat oturuşuyla, tavrıyla, asaletiyle, o yaşındaki dik duruşuyla hala unutamadığım sana, asla veda edemedim. ruhuna binlerce fatiha okuduğum asil adam, doğum günün kutlu olsun, benim için hiç ölmedin ki...
o bilmez, siz bilirsiniz. son kez gözlerine bakar ve uzaklaşırsınız. elini tutarken, kokusunun sıcaklığını hissederken sondur. o bilmez. yine sizi göreceği umuduyla hoşçakal der.
biliyordum. sondu. bir daha göremeyecektim yüzünü. alıştığı gibi öpüp koklarken o da hissediyordu muhakkak ki elleri buz gibiydi. başını önüne eğip bizi düşünürken. ben biliyordum işte!
usulca göz yaşlarım damladı omzuna. hissettirmedim. üzülmesini görmek istemezdim.
veda vakti geldi ve...
ve vedalaştık.
sonra uzaklaştık. her adımda içimdeki çığlıkları duyuyordum. 'ne olur son bir kez daha göreyim' diye. ama lanet olsun ayaklarım o kadar telaşla uzaklaşıyordu... hafifçe başımı çevirdim. ellerin ceplerinde bana bakıyordun. önüme döndüm.
ve tekrar aynı dua...
bir kez daha döndüm. hiç olmadığım kadar mutluydum bana geliyordun. son kez sarılmak için! insanlar ne kadar ayıplamış olmalı seni son kez öpmemi... sen hoşçakal dediğimi sanıyordun, oysa ben veda ediyordum. kokun burnumda, bu kez daha zor sıyrıldım yüreğinden ve kesin uzaklaştım senden.
bilmiyordun sevgilim... ben sana aslında o gün veda ettim.
bir nefeste huzuru, bir nefeste pişmanlığı ve son nefeste istanbul'un tüm derdini çekersin içine Haydarpaşa'dan... Vedalar iyidir, elveda olmadıktan sonra.
ileride tekrar görüşülecekse ya da hayırlı bir şeyler içinse zor olmayandır.
fakat ayrılan kişi uzaklara gidiyorsa ve bir daha görüşme ihtimali yoksa can yakandır, çok yakandır hemde. böyle üstünden seneler bile geçse akla geldikçe canını yakar insanın...
