seni son kez gordugumu bilseydim gitme kal derdim, burnumda kokun, gozumden yuzun gitmesin diye sımsıkı sarılıp beni bırakma derim ama demedim nasılsa bu son degildi yarın gelecektin ya nasılsa sadece hoscakal gorusurz dedim kuru bir opucukle.
bilemedim o gidisin son gidisin oldugunu bir daha senle yasanacak bir gunum yarınım olmadıgını.
bir daha hic gelmeyecegini, gelemeyecegini ogrendigim an da sana soylemek isteyip de soylemedigim, yapmak isteyip de yapamadıgım ne cok sey oldugunu anladım.simdi sana soylemek istediklerimi kagıtlara yazıyorum ucmasınlar diye, kafama kazıyorum hic unutmayayım diye er ya da gec nasılsa gorusecegiz "seni cok seviyorum", "ne kadar ozledim bilemezsin" demek icin, tum biriktirdiklerim icimde hic kapanmayacak kocaman bir bosluk, icin icin kanayan bir yara olusturdu.
o son gidisinden bana kalan belki de gittiginden beri hayatta ki tek kazancım, her hoscakalı bir veda gibi yasıyorum, sevdiklerime sımsıkı sarılıp sevdigimi soyluyorum belki geri gelemezler, ya da gelseler bile beni bulamazlar diye, yaram daha buyumusen yeni yaralar acılmasın diye.
iyidir bence veda etmek. birde şu yönünden bakalım olaya. veda sadece çok sevilen insanlara edilmez. insan öğrenci iken evde beraber kaldığı, bulaşıkları hep kendine kilitleyen, bencil, üşengeç bir arkadaşına da veda edebilir ve istisnalar haricinde inanın bu veda anında kişinin duruşu o kişiye karşı en saf en insani haline bürünür. bu şu olmaktadır ki o iki insan evladının arasındaki arkadaşlık bağının üzerindeki ufak tefek çer çöp ortadan kalkmıştır. sonuç olarak arkadaş olduklarını tekrar hatırlarlar ve birbirlerine belki de o ana kadar hiç olmadığı kadar içten sarılırlar. bu durum birbirlerine olan bağları daha kuvveti olan kişiler için de geçerlidir. velhasılı kelam iyidir, güzeldir veda etmek, insana insanlığını hatırlatır ...
insanın hayatta hala öğrenmesi gereken şeylerin olduğunu acımasızca öğreten eylemdir. Sessiz sedasız bir şekilde, yalancı bir gülümseyişle veda etmek ve eve gelip odanızdaki kapıyı kapatıp sırtınızı da duvara yaslayınca anlarsınız ''veda etme''nin hiç de öyle görüldüğü gibi kolay olmadığını. Hele bir de bulunduğunuz yerden çok çok uzaklara gönderdiyseniz, aranızda değil şehir okyanuslar ötesi ülkeler varsa ve yıllar boyunca bir daha dönmeyeceğini bilmeniz insana daha da çok acı verir. Paylaştığınız anların değerini anlarsınız ve ev ahalisine olayı çaktırmamak için ağlamamak adına kendinizi zor tutarsınız. Bir gün geri dönecektir ama bu günler,aylar ve yıl değil; ''yıllar'' alacaktır ve bu yılların sizi nereye savuracağını bilmediğinizden, ne kadar direnebileceğiniz de ayrı bir yaralayıcı durumdur.
Galiba adab-ı muaşeretini bilmediğimiz, bir türlü öğrenemediğimiz sevdalardan muzdaripiz ve bitirmeyi başlamak kadar kolay gerçekleştiremediğimiz için elimizde kalan bu gözyaşlarıyla yaşamaya mecburuz. Ve evet doğrudur, siz yılmaz erdoğanın deyişiyle bundan önce olduğu gibi bundan sonra da ''tutacağınız her şarkının yerine haberlerin karşınıza çıkması''na alışmalısınızdır. Bir veda havasının arkasından kerhen söylenecek bir ''hoşçakal'' ile dönüp gitmeniz bir olacaktır, çünkü burada sizin başınızı hala rahatça yastığa koyabilmeniz için ona hiçbir şey olmamalıdır, onu kimse üzmemelidir, o bunu bilmese bile...
sevilen kişi ile yapılıyorsa en zor olandır yaşanmamalıdır gözyaşları akar engel olunamaz. ama elden de bir şey gelmez genel duygusal şarkı konusudur bu mesele.
boktan durumların en boktanıdır
sevilen insana "elveda" sozcugunu soylemenin zorlugu ve icten surekli istenen "dur gitme" deme istegi insanı yerden yere vurur, giden insan "gorusuruz" dediginde ise tamamen dibe vurulmustur artık cıkıs imkansızdır, kelimeler bogazda dugumlenir, son bir kelime bekler karsıdaki insan "hosca kal" ya da "gorusuruz" denmesini bekler, ama asıl demek istenen kelime cok daha basittir :"dur" zaten o soylense gerisi gelir, "daha yasanacak cok sey var" diye haykırılabilir, ama hiç biri gerceklesmez, isteksiz bir sekilde el sallanır, giden arkasını doner, gider, belki gozden bir damla goz yası dokulur
