Bir mesaj da, cafe de, kapı eşiğin de, otogar da gerçekleştirilmesi muhtemel olan eylem.en zoru ve çaresiz olanı da hastaneler de yaşanır.
Kalanlar gidene dur diyemez, giden kalanlara gel.
Duymamla streslenmeme sebebiyet veren eylem. Sorun ayrı olmak falan değil eyleme döküldüğünde her şey kolay ilerliyor ama veda etme imgesi bende nasıl bir şekilde kodlanmışsa düşüncesine dahi katlanamıyor, günler öncesinden bir buhran yaşıyorum.
çok saçma yahu, insanlar bunu rahatlıkla nasıl gerçekleştiriyor anlamıyorum. hayatımda ilk defa birine veda ettim, tamamen. kelimeler boğazımda düğümlendi, söylemeye dilim varmadı, akan boncuk boncuk gözyaşı taneleri ise cabası. o kadar zor bir şeyi başarabilecek kadar ruhsuz olacak ne yaşadınız ulan siz?
“Ağlama,
Ağlamak
Biraz öteye kaçmaktır
Ağlamak,
Hüzünle anlaşmak,
Ve kucaklaşmaktır.
Ağlamak
Sığınmaktır ne olsa,
Avuç açmaktır
Uzak da olsa, yakın da olsa
Biraz onu öteye itmektir
Kişinin en kolay mutsuzluğu
Ağlamaktır, geçiştirir umutsuzluğu.”
Elveda.
yakın tarihte sevdiğim kadına veda etmem gerekecek sanırım sevgilisinden dolayı bu senaryo üzerinde çalışıyorum.
aklımdaki senaryo şöyle izzet günayın türkan şoraya dediği gibi:
-çok eskiden rastlaşacaktık.
Benim veda edecek kimsem olmadı tam anlamıyla. Olsa da edemezdim. Bana "merhaba" diyen insanın bile küçük bir çocuk gibi bacağına yapışıp "beni karanlıklarda bırakma" diyesim geliyor. Olmaz.
Her geçen gün, saat, dakika kendime veda ediyorum.
Insanları geçtim kendi içimde kendime veda edişlerim kendi içimde kendime üzülmek ve kendime ağlamak. Labirentte kısılıp kalmak.
Nerede bunun çıkışı ya tamamen bitsin ya da tamamen düzelsin.
Kendi içimde çok yoruldum, iyi degilim.
Sigaradan kocaman bir nefes alip goz dolduran eylem... Nasil olacak? Ben gidiyorum ama gelecegim nasil denir... Soylenir tabi de ya o an karsinda duruyor olursa? Nasil birakilir?
