bir gün gelir; sessizlikle boğuştuğun günler için ağlarsın
bir gün gelir; karanlıktaki ışığın seni aydınlattığını görürsün
o gün yalnızlığındaki, sessizliğindeki ve karanlığındaki titreyişin gelir aklına.
yarım kavuşmalardaki sevinçler avutur senin yalnızlığını
yarım hayaller ulaştırır seni hedeflerine ve arzuladıklarına
o gün umutsuzluğundaki, ümitsizliğindeki ve yaralı zihnindeki düşüncelerin gelir aklına.
her gün gittiğin o sokak köşesindeki ağlayışındır senin hüznün
mavi gözlerinden akan bir iki damla kandır senin yaran
o gün o loş ışıklı evdeki, karanlık sokak köşesindeki ve yıkık deniz kenarındaki hırçınlığın gelir aklına.
kalbindeki parçalanmış ve yok olmuş sevginle ayakta kalmaya çalışırsın
yorgunluğundaki, ruhunun sıkkınlığıyla ve bedeninin yığınıyla kalırsın tek başına
o gün küçücük çocukken saf ve temiz bir o kadar da masum olan kalbin gelir aklına.
bu şehirde bıraktığın sevdiklerinin özlemiyle yanarsın, üzülürsün ve ölürsün!
dev yalnızlığını barındırdığın bu şehirle birlikte yıkılırsın ve kaybolursun.
o gün şehrin gizemiyle birlikte kendi ruhunu hapsettiğin hapishane olan bedenin gelir aklına.
yaşadığın bu hayatın çetrefilli yalnızlığıyla gidersin bilmediğin diyarlara
ölümün getirdiği en güzel sevgiliyi arzularsın bıkmadan ve usanmadan
o gün ölürken bıraktığın, üzdüğün ama üzdüğünü sanmadığın o insanlar gelir aklına.
ve ölüm! senin sıcaklığın beni sardığı gün ben işte o gün doğdum
yeni bir hayatı büyük bir şuh içinde karşılıyorum ve ona kucak açıyorum
ve yaşam! öldüğüm gün senin soğukluğun, sahtekarlığın, ıztırabın ve zulmün gelir aklıma...
