Bir çok yazılar yazıyorsun, sevdiğini söylüyorsun hep seveceğini söylüyorsun. inan diyorsun güven diyorsun. Silip silip tekrar yazdıklarımız var neden bu kadar çabuk vazgeçiyoruz peki? Özlemekten vazgeçiyoruz sevmekten vazgeçiyoruz cevap vermekten konuşmaktan her şeyden vazgeçiyoruz. Belki de vazgeçmemizin tek sebebi yine biziz bir şeylere adım atmak istiyorum ters davranıyor hep de benim tam böyle alıp sımsıkı sarılarak kaburgalarını iç içe sokmak istediğim zamanlar da. Olsun sıkıntı değil aklımızda kalbimizde yer edinen insanlardan asla vazgeçmemeliyiz onlar ne kadar vazgeçirmeye çalışsa da. Onlar ne kadar özlemese de özlemediğini söylese de sevmese de yani ne olursa olsun. Anlayacağın bu aralar senin kokun burnumda saçların rüzgarda yüzüme çarpıyor ve sen beni kendinden vazgeçiriyorsun halbu ki yaşanmamış onca şey varken. Vazgeçmek sıkıntı değil de bir insanı eğer gerçekten sildiğin zaman onun için yapacak pek bir şey kalmıyor. Neyse ne olursa olsun vazgeçmeyin. Ben bir kere denedim bir daha hiç görmedim.
korkmak değildir. sadece " eğer ona karşılık verirsem, onun canını acıtırsam uzun süre devam edecek bir krizi başlatacağım ve herkes üzülecek. bu yanlış bir şey... " düşüncesini uygulamaktır. vazgeçen insanlar, güçlerinin bir başka insanın canını acıtabileceğini düşünen ve bunu bilerek sessiz kalmayı, başını çevirmeyi, zoraki de olsa gülümsemeyi tercih edenlerdir. şiddet ve gerilim üretmek çözüm değildir. bunu bilirler.
-kimse vazgeçilmiycek kadar değerli değildir!! (değerli insanlar çoktur, hissettirmek cesaret ister)
-hayat devam ediyor gördün mü ölünmüyor sensizlikten...(kimsesizlikten ölünmez tabi de beyin kıvrımlarına kalıcı hatıralar bırakır inadına tükürdüğüm insanı)
Bir şarkıyla bir şiirle anlatilabilecek bir yilginlik degil vazgecmek. Cok kez gittiler benden ve ben de cok gitmek istedim. Baslayamaya cok korktuklarimdan,bitirmeye cesaret edemediklerimden,kafamin icinde fikrinin varoldugunu bilmeye bile dayanamadiklarimdan,belki cok siradan olacak ama tum acizliklerimden ve tum benliklerimden vazgecmek istedim. Ne intiharla,ne siddetli serzenislerle vazgecmekti bu. Sadeve vazgecmek. Koyverip gitmek degil,koyvermek ve sonra kalkip gitmek istedim. Cok defa. Yeni bir yolun sunulacagi gunlerin hayaliyle,umuduyla avunmak istemedim. Kalkip o yoldaki kapilari asindirmak istedim. Kendimi bi nebze olsun kurtarabilmek icin dahil olmak istedim. Ama olmadi. Olamadi.
Vazgecmek kesinlikle ve kesinlikle beyinden gelen bir komut degil. Bobrek,dalak bile vazgeciste daha cok rol oynayabilir ama beyin degil.(ki bobrekler falan da iflas edip vazgeciyorlar arada) her neyse nukte benim isim degil. Vazgecmek beyinden,bir karardan dogabilecek bir eylem olsaydi defalarca vazgecebilmistim. Ama hala bu satirlardaysam,hala bu kelimelerleysem vazgecememisim demektir. Vazgecmek kolay degil. Vazgecebildiklerinizin kiymetini bilin..
Aşk; vazgeçmektir Ey Sevgili!
Mecnun gibi aklından,
Kerem gibi bedeninden vazgeçmek.
Yardan gayrısından, cümle cihandan vazgeçmek.
Yemeden, içmeden, uykudan uyanıklıktan
Ve vazgeçmekten bile vazgeçmektir gün gelince..
Senin için senden vazgeçmişim. Bilesin...
Mevlâna
içinde kabulleniş, biraz isyan, tümüyle sükunet, bi nebze kaçış ve bazen sadece yeterlik barındıran eylem. en güzeli de; "vazgeçmek birdenbire, herşeyden vazgeçmek"tir.
sadece gökyüzü
sadece deniz
sadece sen ve ben
sadece sevgi
hepsi bu.
öyle kolay değildir vazgeçmek herkes yapamaz efendim. insan benimsediğini nasıl terk eder? nasıl öksüz bırakır? öyle yüreği, aklı hep orada kalır vazgeçmek demek yarı yol demektir, pes etmektir olmaz öyle şey efendim vazgeçilmez. vazgeçmek delikanlıyı bozar efendim.
