'hiç kimse vazgeçilmez değildir' ile başlar olay sonra bir bakmışsın kimseler kalmamış etrafta ne sen ne de bir başkası... aslında üzülmezsinde farkında olmadığın sürece, sonra bir bakarsın bomboş bir insan oluvermişsin umursamazsın, mutlu gibi görünürsün etrafa, sorun yokmuş gibi hatta insanlar neşene hayran bile olabilirler... bir bakarsın kendine sorgulamaya başlarsın; ne yapıyorum ben? nelerden vazgeçtim güçlü olmak adına? yoksa büyüdüm mü? ya da hayat çok mu değişti de ben aynı kaldım? emin bir şekilde cevabını veremezsin bu soruların... savaşır durursun kendi içinde ne bir sonuca varabilirsin ne de vazgeçtiklerini geri kazanma yoluna gidebilirsin çünkü zaman çoktan ilerlemiştir, kaybetmişsin bir kere, geri kazanmanın yolu yoktur. her zaman bir umut vardır, derler ya işte o bile kalmaz, zamanla yıkılan hayallerinden başkası yoktur artık ne sevmek eskisi gibi kolay, ne de başarı ulaşılabilirdir...
birşeylerden vazgeçemedikleri sürece sürekli yerinde sayar durur insan. Ne gitmek istediği yere gidebilir ne de kaldığı yer artık eskisi gibidir. her tercih aslında bir vazgeçişi simgeler.
