yanımdan geçerken gözlerini ayakucuna sabitlediğin gün vazgeçmem gerekirdi senden. adını bile bilmiyordum oysa, peşine düştüğüm için üzgün değilim ama keşke adını bilsem. ece diye duymuştum ama değilmiş. ne bileyim, keşke adın elif olsa. gidip neden sormuyorsun adını? diyenler olacaktır. yeni bir hikayeye ihtiyacım yok cevabını vermek sizi tatmin eder mi? ya da bu cevabı vermek bana, yaralı ve şairane bir duruş kazandırır mı? bilmiyorum.
sadece gücümün kalmadığının farkındayım. bu aşk meşk işlerine çok fazla mesai harcadım. kuvvetimi büyütmüşüm gözümde. sonuçta, etten ve kemikten varolmuş ve çeşitli sinir sistemleri ile birbirine bağlantılı binlerce hücreden oluşuyorum herkes gibi. ama herkesin aksine, benimkiler vazgeçmiş.
bu eşiğe ne zaman geldiğim hakkında bilgim yok. zaman içinde kendliğinden oluştu. hergün bir doz vazgeçtim ve yeteri kadar zaman geçtikten sonra, hep böyle olduğuna inandım.
kime göre güzelsin? hayatın boyunca bu soruyu sorduğunu düşünmüyorum ama en başından beri cevaplar sende saklı. seni sen yapan bu olsa gerek.
gelecek yaz, kimsenin beni tanımadığı ve fiziksel yönüm yüzünden dikkat çekmeyeceğim bir yerlerde tatil yapmak istiyorum. oralarda doğayı gözlemlemek istiyorum. mümkünse sarısına beyaz karışmış papatyaları görmek. kulaklığımda hafif duygusal, hafif senfonik bir müzik olsun ve ben güneşin altında giderek terliyeyim. böylelikle bir recoverye girmiş olurum.
canım, ne zaman tekrar ayağa kalkarım bilmiyorum. ben ne zaman kendimi süper hissetsem etrafımda bana ilgi duyanlar oldu. ne zaman kendimi bok hissetsem, kimseyi göremedim çevremde.
adını bir bilsem, güzel olurdu 25 ihtimalden biri ve kesinlikle ece değilsin.
