Feminin rengi aksedip tenine
Yeni açmış güle misâl olmuş
in'itâfıyla, bak ne âl olmuş!..
Serv-i sîtnîn safâlı gerdenîne.
O letafetle ol nihâl-i revân
Giriyor göz yumunca rüyama
Benziyor, ayni, kendi hülyama.
Bu tasavvur dokundu sevdama .
Âh böyle gezer mi hiç canan?..
Gül değil arkasında kanlı kefen...
Sen misin, sen misin garîb vatan?.
Nefta 2
bu güzellikte hiç bu çağında
yakışır mıydı boynuna o kefen?..
cisminin her mesamı yare iken
tuttun evladını kucağında
sen gider isen bizi kalır sanma
şühedan oldu mevt ile handan
sağ kalanlar durur mu hiçbir giryan?
tende yaştan ziyadedir al kan
söyleyen söylesin sen aldanma!
sen gidersin bütün helak oluruz
koynuna can atar da hak oluruz...
Nefta 3
git vatan! kabede siyaha bürün
bir kolun ravza-i nebi'ye uzat
birini kerbelada meşhede at
kainata o hey'etinle görün!
o temaşaya hak da aşık olur
göze bir alem eyliyor izhar
ki cihandan büyük letafeti olur:
aç vatan! göğsünü ilahına aç!
şühedanı çıkar da ortaya saç!
Nefta 4
de ki yâ râb bu hüseyn'indir
su mubârek habîb-i zî-şânın
su kefensiz yatan şehîdânın
kimi bedr-in kimi hüneyn'indir
tazelensin mi kanlı yâreleri?
mey dökülsün mü kabr-i eshâba?
yakışır mı sanem bu mihrâba ?
haç mı konsun bedel şu mîzâba?
dininin kalmasın mı bir eseri ?
âdem evlâdı bir takım cânî
senden alsın mı sâr-ı şeytânî?
et ve kemik ve ateş
ve su ve rüzgar ve toprak ve hava
ve sen ey göz yaşlarım,
yeniden ol emrini bekleyen çığlık gibi
saçlarımda alevlenir gece.
acz içinde yanan bir sır düşer de yüreğime
gece ve gündüz arasında
dolaşan bir umut olur...
gökyüzü direnir,
dicle’nin kıyılarında mor menekşeler.
çocuklardan arta kalan
kırık oyuncaklar
saplanır güneşin kalbine...
şehri saran bir isyandır, kaldırımlarda aşk.
umut isyandır, kadın isyan.
zulme direnen tüm mevsimlerde,
bakışların isyan...
gözlerimde sancı yok.
yeryüzü atlası kan.
deniz çekilmiş bu topraklardan,
ırmaklar kurumuş
hiç gelmeyen hasretin içine düşmüş zaman.
üstüne titrediğimiz kelimeler
çizilmiş gövdesinden...
acılar içinde depreşen dünya,
zulme kol kanat geren yeryüzü,
kasılmaktan yorgun düşen yanlarına
hangi hayatı sürsen
tenhalara akan
gözyaşı olur...
bir tek sen
ve bir de vaveyla
kopar gecenin bakışlarında...
bir dost, bir arkadaş, bir efsane, bir masal kahramanı, bir herşey. hem yara bandım hem yaram, uykusuzluk sebebim. dost diyebileceğim ama sokakta görsem tanımayacağım yegane kişi. ve daha bir sürü şey. hoşgelmiştir.
yahya kemal, leyla adlı bir güzelin ay ışığında başına gelenlerin ve sonrasında ölümünü anlatırken şiirinde vâveylâ kelimesinin de hakkını vermiştir... "Bir sabah söyledi son sözlerini, Yumdu dünyaya ela gözlerini... Koptu evden acı bir vâveylâ, Odalar inledi; Leylâ... Leylâ!
Twitter ve facebook'da gördüğüm hatta benimde paylaştığım harika şarkılar olan albüm. Bununla kalmayıp albümü almayı düşünüyorum, Sıla ile ise ciddi düşünüyorum.
bir ''kenar süsü'' gibi çarpmayan, ''sevişmeden uyumayalım'' gibi ikonik bir şarkısı olmayan,''yara bende'' gibi adamı parçalamayan, ''yoruldum''gibi adamı süründürmeyen, ''acısa da öldürmez'' gibi damar bir şarkısı olmayan, ''vur kadehi ustam'' gibi insanı yerlere yatırıp pişman bir paspasa çevirmeyen sıla nın en son albümü. şansı bol olsun yine de.
türkiye nin bir çok yerinde şu an bu albüm dinleniyor... tüketilir gibi. emilir gibi. hissediyorum. hasretler, aşk acıları, ümitsizlikler rakı kadehine biraya karışıyor. gözler parlıyor.
