sizi yukarıda, cennette bekleyen bir tanrı ya da huriler yoksa, sizi bekleyen ebedi bir hayat yoksa, ebedi bir yokluğun beklediğini bilerek ölüme koşuyorsanız vatanınız için, bunu şehitlik için değil; siz yaşayasınız diye yokluğun ve sefaletin yumruğunu yemiş masum ve iyi niyetli atalarınızın olduğunu biliyorsanız seve seve canınızı verebilirsiniz onlarla empati kurup aynı duyguları paylaşarak. çanakkale, sarıkamış vb. hiç fark etmez. kazanmışız ya da kaybetmişiz, bunlar önemli değil. önemli olan her cephede ailesini kaybetmiş, fakirlik içinde yiyecek ekmek kırıntısı bulamayan insanların sırf ben, o, bu, şu yaşasın diye can vermiş olması. buna vefa denir. empati kurarsın, yaşadığın toprak parçasının her köşesinin atalarının kanıyla dolu olduğunu bilirsin. her toprak parçasına yüklü değerin ne olduğunu kendine müslüman diyen çoğu insandan "daha iyi" bilirsin. çünkü sen cenneti, şehitliği, desinleri beklemeden seversin vatanını. ve içindeki duyguları kendisine müslüman diyen milyar yaşayamaz asla, senin sevdiğin kadar sevemez; o derece karşılıksız. işte bu yüzden atatürk'ü seviyorum. çünkü onu ağırlayacak bir cennet yok, bunu bilerek yaralarını içine gömüp umutsuzluğa kapılmadan bizim için savaştı. şimdi tayyip mi, bahçeli mi, kılıçtaroğlu mu denkmiş ona? hiçbirisi. onun kafasındaki dertleri düşünün, omuzlarındaki yükü. ancak vefasız biri atatürk'e düşman olabilir.
