bazen bir kitabın kenarında unutulan bir şiir, yıllar sonra bir gece hem gideni, hem kalanı aynı anda ağlatabilir..
vasiyetinde herşeyi yanlış insana bıraktığını anlamaktır aşk..
o gece anlarsın..
insan son öpüşün tadını ayrıldıktan sonra anlıyor.. ve aşkın ne zaman başladığını değil de; tam olarak ne zaman bittiğini beynine kazıyor.. silemiyor..
sen aynı cümle içinde 'herşey iyi olacak' ile 'eninde sonunda birgün bitecekti' kelimelerini birbirlerine değmeden kullanabiliyorken şimdi.. ben tüm kağıtlara 'herşeye rağmen affettim seni' yazabiliyorum sadece..
bunun hangimiz için daha büyük bir acı olduğuna da karar veremiyorum..
yine de hala bir elmayı ağlamadan yiyemiyorum..
ben seni düşünürken elimde kalan telveleri yalıyorum ki; avuçlarımda kalan gerçekler daha da haykırmasın..
anladım..
senin elin bir 'herşey iyi olacak' merhabasından çok 'eninde sonunda birgün bitecekti' elvedalarına yakışıyor sevgilim..
senin kokun da.. korkuların da güzel..
sen bir iç çekişin ruhuna yanmış şiirin, yakılmış sahibine kaç kibrit çaktığını unutan yaşanmış kundakçısı..
bense ilkel bir aşkın ilkeli ilk eli.. diye yazsalar tüm günlüklerde..
