hayal meyal hatırlıyorum. otobüste kusan kıvırcık saçlı huysuz bir çocuktum. otonüse binmek bana her zaan eziyetti. hele anneme daha büyük eziyet çünkü hem kusar hem ağlar hemde hiç susmazdım ama ne vakit otobüs varyantın başına gelse ben denizi gördüğüm anda deniziiiiiiiiiiiiiim diye çığlığı basardım. varyanta gelince gördüğüm deniz bana herşeyi unuttururdu. gerçi diğer yolculara kusmuk kokusunu unutturmazdı ama en azından ağlamam geçerdi. yıllar sonra başka bir şehirde okurken varyanta gelince annemin beni hatırlayıp ağlamasına sebep olmuştur.
