varoşlarda yaşamak bir çocuk için çok eğlenceli ama aynı zamanda da çok öğreticidir. mesela soba dumanıyla dolu çamur deryası sokaklardan okula doğru giderken, okumamanın sonu da Yanında yürürdü. pazar günü mahallenin tek boş arazisinde misket oynadığın arkadaşın, sabah çalıştığı tamirciye giderken, sen de sırtında çantayla okula gidersin ya da az büyüklere bakarsın. bakkaldan aldığı tek dal sigarayı içe içe çalıştığı konfeksiyona giden genç abilere..
okumazsan sonun bellidir. daha çok kafa yerine beden isteyen işlerde çalışırsın. Aile, sana oku demekten ziyade -bak böyle olursun- larla gaz verirdi. Ulan o tamircide çıraklık yapan arkadaşımda hep para olurdu. kendine çok iyi misketler alırdı. kaçak Göçek niyetçiye giderdik. fakir bir çocuk için istediğini alabilmek mi daha iyi yoksa sabahın köründe okula gidip, akşama kadar ödev yapmak mı?
çoğu kez okula gitmek istediğimi dile getirmek istesem de sınıftaki başarılarım beni daha mutlu ederdi. her gün son dersin son 10 dakikası öğretmen tahtaya tebeşirle karmaşık şeyler çizer sonra da -tahtadaki şekilde gördüğünüz şeyleri bana söyleyin- derdi. en klasik cevaplar bulut, güneş, dağ vb. ama ben hep ayrıntılara girip değişik şeyler görürdüm.
Bu yaşa geldim halen aynıyım. herkes bulut, güneş, dağ görür. ben mal gibi iyice ayrıntıya girip iyi kötü her bi boku görürüm canım sıkılır.
