Başlangıcımızla akıbetimiz arasında nasıl da bir mesafe vardır! Bedensel arzuların deliliği ve şehvetin karşı tarafa nakledilişi ile hayata başlar, bütün uzuvlarımızın ayrışıp bozulması ve küflü, leş kokulu cesetlere dönüşmesi ile sonumuza ulaşırız. Üstelik birinden diğerine giden yol, esenliğimize ve hayattan aldığımız zevke bakılacak olursa, sürekli olarak yokuş aşağıdır: mutlu rüyalar görülen çocukluk dönemi, sevinçten uçulan gençlik dönemi, yetişkin olmanın yorucu geçen yılları, halsiz, hasta ve genellikle zavallıca geçirilen yaşlılık dönemi, derken son hastalığın eziyeti ve sonunda ölüm sancıları. Varoluş, sonuçları gittikçe daha görünür hale gelen bir hataya benzemiyor mu?
Arthur Schopenhauer- Dünyanın Istırabı Üzerine/s.32.
