onun içindir ki tırnaklarımı geçirdim. sancımı dindirmeye çalışanların etlerine. düz duvarlara. kanadı her şey. tırnaklarım. ve etine sapladıklarım.
defalarca sancılANIP kendimi doğurdum. annemin sancılarından daha ağır oldu, varoluşumun içsel acıları. ve sancıları. dayanamadım. duvarlara tutunarak yürüdüm. gecenin bir yarısı uyanıp kustum. kan gördüm avuçlarımda. kan kustum. başım döndü. sendeledim. düştüm.
kendimi aynalara geçirdim. bin parça oldum. hepsi, tüm şiddetim ve kızgınlıklarım varoluşuma bir neden bulmak içindi.
"neden varım?" sorusuna cevap bulmak içindi. sorularımın aşağı inip kalkan tokmakları beynimi ve zihnimi zonklatmaya başladığında tüm arkadaşlarımı kovdum. sevdiğimi kovdum. hayatımda olan, hayatımda olduğunu sanan herkesi kapı dışarı ettim.
bir gün beni yarı yolda bırakıp gitmelerinden daha onurluydu yaptığım. bir gün beni sırtımdan vurmalarından, beni dik yokuşlarda susuz bırakmalarından daha onurluydu yaptığım.
hareketlerimi ve düşüncelerimi anlasın istemedim insanlık. kendime kapandım. ellerimi dizlerime koyup, başımı bacak arama yaklaştırdım. karanlık ve boş odalarda ağladım.
hayatımın fon müziği yoktu. ayrılıkları ve vuslatları yalın yaşadım. yalın gerçekliğim ürküttü birlerini. cüzzamlı muamalesi gördüm. kaçtı insanlık benden.
varoluşun ve evrenin gönüllü diyeti olarak sokaklara çıktım. bağırdım. avazım çıktığınca. nefesim yettiğince. duymadım kimse:
"insanlıkkkkkk!"
hastaneye yatırıldım. bahçesinde düşünen bir heykelin olduğu hastaneye. bir gece kaçtım yatakhaneden. bahçeye indim. düşündüğünü sanan o ruhsuz ve taştan heykelin üzerine bir bidon benzin döküp de yakmadan önce sert bir tokat attım yüzüne. canım acıdı.
sonra yaktım kendisini. kömür oldu. biliyorum, eyleme geçmesini gerektiğini belirtmem için insanlığın, hepsini yakmalıyım. hepinizi yakmalıyım.
ve yakacağım. bir gece rüyalarınıza girip, üzerlerinize benzin döküp, sol elimdeki zippoyu çakıp, yukarından aşağı bırakacağım. kıyameti erken bir tarihe alacağım. korktuğunuz o cehennemi, rüyalarınıza getirip, gerçek edeceğim!
