bireysel özgürlüklerin delemeyeceği keskin ve katı kurallar dünyasında, varoluşçu olmanın anlamsız ve yorucu olmasıdır.
her kim ki kendi özgürlüğünü savunup kemikleşmiş özgürlük kalıbını terkeder ve toplum denen bulantıdan özgür kararlarıyla kendini oluşturmayı seçerek sıyrılırsa, tehlikeli topraklara girecektir. düşünen ve farklı olan insan günümüz toplumu için kayıptır, kitaplar zaman kaybı, farklı düşünceler canavardır.
yine de zamanı kaybedip canavar olmanın tartışılması zor güzellikte bir estetiği vardır.
edit: biri bana ulaşsın ve bu entrynin ne yanlışı var yazsın lütfen.
varoluşçuluk sanılanın aksine katı ve keskin kurallar dünyasında sorgusuz yaşamayı öğütlemez. varoluşçuluk başkaldırıyı destekler, her başkaldırı kendiğinden tehlikeli topraklara girmek değil midir zaten?
varoluşçuluğun temel özelliklerinden biri de başkaldırışla birlikte özgürlüğün kendisidir.
ona göre varlık özden önce gelir, özünü oluştururken çevreyle ve diğer insanlarla etkileşim içerisindedir, yani kendi seçmediği varlığından sonra özünü oluştururken özgür olmak durumundadır. buna da sartre, özgürlüğe mahkum olmak demektedir.
