Varoluşsal kriz, bireylerin varoluşlarının anlamını ve amacını sorguladıkları zaman yaşayabilecekleri bir durumdur. Bu krizin hem kişisel hem de toplumsal düzeyde çeşitli sonuçları olabilir. Kişisel düzeyde strese, kaygıya, depresyona ve kötü ilişkilerin oluşmasına yol açabilir.
kendimi bildim bileli çektiğim sancıdır. yeminle varoluşsal sancılar öyle fiziksel ağrıya benzemez. insanı intihar etmeye kadar götürebilir. tüm intihar vakalarının altında anlamsızlık, anlam bulamama vardır zaten.
varoluşsal sancıyı en güzel anlatan cümlelerden biri:
istemeden varım ve istemeden öleceğim. olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasında bir boşluğum. -fernando pessoa
belki her şeyin çaresi vardır ama bunun yok ne yazık ki.
kimlik arayışı evrelerinde çok zorlasa da sonrasında sızısı daha derin oluyor. gerçekten çözümü yok, çok denedim.
Hayatınızda anlam ve amaç aradığınızda sorduğunuz sorulara tatmin edici cevaplar bulamamaktır. Bazı insanlar için cevap eksikliği, hayal kırıklığına ve mutsuzluğa neden olur. Fakat mutsuz hissetmek her zaman varoluşsal bir krizden geçtiğiniz anlamına gelmez. Bu duygular, yaşamda anlam bulma ihtiyacıyla birlikte bir krize dönüşür.
insanın kişisel zamanından çalan sancı türü. Örneğin; işten eve geliyorsun iki lokma yiyorsun tam kendine zaman ayıracaksın başlıyor varoluşsal sancılar. Sancılar geçti geçecek derken saat oluyor 11 ee günün yorgunluğuyla insanın uykusu geliyor. Ee noldu şimdi tam kendimize vakit ayıracağımız zamanlar sancılar depreşiyor. Zalım hayat...
bu tür düşüncelere dalarken bilinçaltı hayata tutunmak için sebepler arar. mesela efsane olup hatırlanma, bir dine inanma gibi. ne olursa olsun öleceğiz. başka çaremiz yok.
Milisaniyelik bile olsa kendi zihninde kaybolduğun soruların aklından geçmesi. her seferinde biraz daha deşer seni ucu bucağı yoktur. Alkolik olmaya teşvik eder kendileri.
jean paul sartre (bkz: bulantı) kitabında gayet güzel bir şekilde değinmiştir.
"Birisini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapmayacağımı biliyorum."
(bulantı, jean-paul sartre)
"Anlamıyorum Tanrım, hepsi birden aynı şeyi düşünmeye neden bu kadar önem veriyorlar. Balık gözlü, içedönük görünen, uzlaşamayacakları bir insan geçmeyegörsün aralarından, başları çevriliyor hemen."
(bulantı, jean-paul sartre)
