Düşünme yetisinin ve dolayısı ile “idrak” kabiliyetinin kamil olabilmesi için düşünülmesi elzem olan.
üstad -Heidegger’e göre- varlığın hakikati hakkında düşünmekten uzaklaşıldığı vakit düşünme sona ermiş demektir. Zira “Düşünmenin düşünme olmasını sağlayan şey bu unsurdur”. Dolayısı ile insanı insan yapan “düşünme”, insanı âlemin “öz”ü hakkında “düşün”meye iten “düşünme”dir. velhasıl; “Düşünme”, insanı âlemin hakikatini kavramaya yönlendirmiyor; onu salt “görünüşler” ile meşgul ediyor ise bu düşünme özünü yitirmiş demektir.
