her sabah her akşam her yerde her daim duyduğum sözcüktür. Artık yadırgamıyorum Egede kürtçe konuşana bir bakarlardır. burada Türkçe konuşana bir bakıyorlar...
kürt arkadaşım vardı. maltepe gülsuyunda oturuyorduk o zamanlar. 8-9 yaşlarındaydım
yıl 94-95 yani savaşın tam orta yılları.
adı orhandı, babası orhan gencebayı çok severmiş. ondan dolayı ona orhan ismini vermişlerdi.
kürtçüydüler. hatta akrabaları arasında dağda olanlar vardı... ama biz arkadaş ve her şeyden önce çocuktuk.
bir gün elimde evde kağıttan yaptığımız top varken orhanı arıyordum, orhanlar dut ağacının altında annesi ve kardeşleriyle kahvaltı ediyordu... annesi türkçe bilmiyordu ve bana aynen şöyle seslendi
vara vara congolos, cidi başı çayı buha...
orhan artık yok, ailesi de, olan şeyse o zaman savaş vardı, şimdide...
