felsefe boş adamların işidir. bunu her zaman söylemişimdir. fakat bu söylediğim felsefe ile bağdaşmayacak kadar mantıklı.
......
farklı şehirlerde olsakta o benim hep yanımda. aramızda onlarca kilometre olmasına rağmen o'nun elini tutuyorum. sürekli o'nunla konuşuyorum. en sıkıntılı anımda kafamı göğsüne yaslayıp huzur buluyorum...
hep bunu istemişimdir ve oldu.. sevdiğim hep yanımda olsun istemiştim ve istediğim oldu. peki nasıl oluyorda onlarca kilometre uzaklıktaki sevdiceğim benim yanımda oluyor?
zorluklar insanı kırbaçlıyor sanırım...
şimdi senden gözünü kapatmanı istiyorum ve yanında olmasını istediğin kişiyi gözünün önüne getir.
yüzündeki tebessümü inkar edemezsin.. düşündün mü hiç seni güldüren ne?
şimdi ise dokunmaya çalış..
elini uzat ellerine. ilk başta sıcak bir çöl rüzgarın estiğini düşüneceksin, halbuki onun sıcaklığı vuracak eline. peki gerçekte olmayan bişey sana nasıl fiziki bir hissiyat versin? sıcaklığını nasıl hissedebilesin?
şimdi o'nun gözlerine bak. tüm detaylarını görebiliyorsun değil mi? köz kenarlarındaki kırışıkları, alnındaki kaderin imzasını, kahkülünü....
"o aslında yok. fakat var."
şimdi ise şöyle düşün. o an orada olmayan birisinin sıcaklığını nasıl hissettin? o an yanında olmayan birisinin gözlerini nasıl gördün? gerçekte gördüğün tüm nüansları nasıl farkettin?
soruyorum..
beş duyu organımız ile farkettiğimiz şeyler mi gerçek? sıcaklığı hissetmek için illa fiziki bir şeyin olması mı gerçek? o'nun ellerine dokunduğunu hissetmek için illa fiziki bir olayın geçrekleşmesi mi gerçek? varlığın tanımı bu mu?
hissettiğimiz gibi yaşıyoruz. hepsi bu.
sana göre yanımda olmayan birisinin ben ellerini tutup sıcaklığını hissedebiliyorsam, gözlerine bakıp farklı hissiyatlar yaşayabiliyorsam bu benim için gerçektir. benim için o vardır.
tam tersinde ise aynı şey olması gerekmiyor mu?
elini tuttuğun birisi sana sıcaklık vermiyorsa? boşluğa bakar gibi o'nun gözlerine bakıyorsan o var mıdır?
var olmanın temel şartlarını taşıyor mu?
o halde var olan aslında yoktur. *
