denizi olan memleketlerde çoğu kişinin yaşadığı durumdur.
hele ben iliklerime kadar hissederim bunu. konak iskelesine 300 metre kala acı bir zil sesi yankılanır meydanda. vapur kalkmak üzeredir. zili duyar duymaz start'ta bekleyen at gibi irkilir ve koşmaya başlarım. tabi önce doyasıya kişnerim. irkilirim çünkü. sağımda solumda tıpkı benim gibi koşanları görürüm. iş bildiğin at yarışına döner. elimi kırbaç niyetine popoma vurup "dyeehhh" diye motive ederim kendimi. gözlerim ve burun deliklerim kocaman olur. kafam istemsizce sola çeker. son 100 metrede en dış kulvardan sprinte kalkarım. yaldır yaldır gelirim allahıma. sağrımdan sokulan çıtır hatuna bir bakış atarım. onun sağrısından gelen yavşak tipli herife posta koyarım ve neredeyse hepimiz aynı anda gireriz finish'e. ama kapılar kapanmış olur tabi, beklemiyor ki ibneler. hemen kaldırıyorlar vapuru. işin yoksa yarım saat daha bekle.
bari yarışın sonucunu öğrenelim dersin ama yetkililerden açıklama gelmez. ben hep yarışı kendimin kazandığını varsayarım. ama o çıtır da at gibiydi yani o da kazanmış olabilir. bilemiyorum. her türlü yatar o kupon.
