gayet başarılı bir filmdi. kurgusu iyiydi ve eduardo noriega mükemmeldi.
mantık hataları vardı elbette.
misal filmin başrolü, suikastçi vs. hepsi bir cep telefonuydu.
navigasyon özelliği olan bir cep telefonu...
içimizdeki amerikan nefreti sebebiyle olsa gerek, filmin sonu çok üzücüydü.
bir kez daha anlaşıldı ki mr.president e hiç birşey olmaz.
filmin ana fikrini ve vurucu cümlesini jack * abimiz söyledi
"bu savaş asla bitmez"
yukarıdaki entrylerde de belirtildiği gibi, kurgusu ile göz dolduran bir film. fakat özellikle arabayla kovalama sahnesindeki saçmalıklar insanın canını sıkıyor.
--spoiler--
arabaya bildiğin kamyon çarpıyor ve airbag denen icattan eser yok. işin ilginç yanı adam duvarla kamyon arasında kalmışken hiçbir şey olmamış gibi çıkıyor.
ikinci saçmalık ise; amerika birleşik devletleri gibi teknolojinin eşiği bir ülkenin başkanı, 4 tarafı binalarla çevrili açık bir alanda konuşma yapıyor, frekans bozucu diye bir aletin varlığından eser yok.
üçüncü saçmalık adamın silahı counter strike oynarmış gibi kullanması. böyle bir aletin varlığını iddia eden lütfen beri gelsin.
bir de vantilatörü kontrol etmeye giden adamın silahla bir alakası olduğu aşikardı ve beni hiç şaşırtmadı.
--spoiler--
bu olumsuzlukların dışında olayın içindeki herkesin bakış açısı, yakalanan bazı görüntüler hoş olmuş. zaman öldürmek için yeterli bir film.
Kurgu olarak iyi düşünülmüş bir "bir amerikalı dünyaya bedeldir" filmi. 8 farklı bakış açısı; The Air I Breathe tadında bir film izleyecebileceği hissine kapılanları yanıltabilir.
Film başlarda oldukça akıcı geçiyor. Ancak klişelere bağlı kalmak gibi bir misyon üstlenmiş gibi görünen film belli bir yerden sonra sıçmaya başlıyor. 10 üzerinden 4,5'tan 5'lik bir film.
--spoiler--
elemanın, ki bu eleman duvarla araba arasında sıkışmasına rağmen arabadan çıktığında sendelememiş ve alnı bile kanamamış bir elemandır, başkanı kurtardığında kurduğu cümle;
"başkanım sizi kurtardım."
o kadar emek vermişin, her türlü aksiyonu yaşamışın, sadık bi imaj çizmişin. bu mudur yani, daha iyi bi cümle kuramadın mı be kardeşim, böyle bi başa kakma şekli var mıdır?
neyse, onu geçelim koşarken o kadar iyi çekim yapan, sabit duruyo gibi görünen bi kamera varsa biri bana özelden söylesin.
birde anna'nın annesinin tepkisi hasta etti beni. adam o kadar koşmuş, çocuğu kurtarmış, yeri gelmiş çocuğu korumuş eee peki sonuç ne; "teşekkürler"
kadın resmen teşekkürler dedi ve döndü, gitti. tamam napsaydı yani diyebilirsiniz ama türkiyede teşekkür faslı bi 3 saat sürdüğünden sebep bana garip gelmiş de olabilr tabi. bu da hayatın gerçeği mesajı deyip geçelim o zaman.
ha film kötü müydü, hayır böyle ayrıntılara takılmazsak, ki izlerken takılmıyosunuz zaten, gerçekten iyi bir film, özellikle çekimler çok iyi.
Ama jack'i izlemek için gidecek olan kız arkadaşlarımı şimdiden uyarmak isterim; jacki filmin büyük bir bölümünde göremeyeceksiniz.
--spoiler--
"kardeşim bu amerikalılar ne melek insanlarmış böyle, bir karıncayı bile incitmeye çekinen insanları var. taa başkanından en altta sıradan bir zencisine kadar. zenci menci deyip geçmeyin (ya da afro amerikan diyelim ehehe) haa. amerikanın havasını teneffüs etmişse melek olması yeterlidir" gibi bir mesajı adapte etmeye çalışıyor film.
operasyonun beyni olan adam olabildiğince kötü yapılmaya çalışılmış. önüne geleni öldürüyor. arkadaşlarını bu yola başkoyduğu yoldaşlarını bile şahit olmaması için yok ediyor. yani -eeee siz türkler nasıl diyorsunuz?- tam bir orospu çocuğu* resmedilmiş. amma velakin bu kadar cana kıyamakta beis görmeyen adamımızın, bir veledi ezmemek için bu tür atraksiyonlara girebileceğine kargalar bile güler. eğer muro bu adamı görseydi diyeceği laf şu olurdu. "nalet olsun senin bu içindeki çocuk sevgisine!" niye filmi böyle bağlamaya çalışmışlar ki. saçma sapan bir durum olmuş.
ben zaten seyrederken o çocuk sahnesine bile yeterince ifrit olmuştum. "ne ulan bir amerikalının içindeki çocuk sevgisin göstermek için senaryoya kıytırıktan bir anneli çocuklu sahne eklemişler" izlenimi uyandırdığı için de o çocuğu her görüşümde "gebersin(!) de kurtulalım" dedim. tabi filmlerde çocukların asla ölmemesi gerçeğinden haberdar olduğum için filmin içine edebileceğini de aklıma getirmiştim. neticede de o veled-i zinanın yaptığı aşırı mallıklar ile filmin içine edildi.
nasıl edildi bakalım. içinde yüksek çocuk sevgisi bulunan amerikalı eli kameralı adamımız, yavrucağı içinde çocuk sevgisi o kadar da fazla olmayan ispanyol bir polise teslim etmekle ondan kurtulduğunu sanarak yanılmıştı. polisin elinden nasıl ve niye kaçtığını anlayamadığımız gereksiz varlık anna da mallığın zirvelerine tırmanarak, yol ortasında arabaların geldiğini görünce yürümeyi değil de durmayı tercih ediyor. (gerçi niye yola çıktı orası da muallakta. kaldırımdan yürüsene be çocuk!) bir de bekliyor ki birisi 50 m uzaktan koşarak gelsin de onu kurtarsın. neticede de öyle oluyor. saatte 90:takribi km hızla kayan ambulansın önünden çocuğu "yürüyerek" çeken adamı görüyoruz. yahu öyle yürüyerek kaçılabiliyorsa eğer kayarak gelen arabadan, o mal çocuk da öyle yapsaydı ya donup bekleyeceğine!
bu sonu hazmedemedim arkadaş ben. zaten amerikan başkanı ölmedi diye deli oldum. adamlar amerika başkanını rehin olarak alıp ne yapacaklardı da öldürmediler orasını da bi söyleseydiniz keşke. jack shephard abimizi o tarafta gördüğümüzden mi nedir teröristerle karşı bir sempati beslediğimi de itiraf etmeliyim.
ha bir de çok kolay yakalandı başkan. tek adam, tak tak vurdu herkesi. kurtlar vadisi pusu'da kızdığımız sahnelere benzer şeyler oldu. üstelik ispanya'daki her esmer insan, -ki muhtemelen faslı olan- ihanette rol oynadı. resepsiyonistinden kameramanına, berboyundan polisine kadar. "insanlar amerikalı değilse, asla güvenilmezdir ve içlerinde her daim ihaneti veya terörizmi barındırır. güvenmeyin ulan bunlara" alt mesajı çıkardım ben.
tipik bir amerikan filmi, aksiyon sahneleri basarılı, 90 dakika süren filmde amerika baskanına yapılan suikasti farklı baskıs acılarıyla izlettiriyor, bu da onu seyreder kılıyor. matthew fox un oyunculuğunu daha iyi gormek umuduyla gittim lakin 8 dakikayı aşmamıştır toplam seyrimiz. 10 üzerinden 7 lik film.
