aşk acısı büyük bir ilham kaynağıdır. zira tüm akrostiş şiirlerimin hepsi bu acılardan mütevellit ileri gelmiştir. hatta yazdığım çoğu şiirleri sen yazmamışsın diyerek itham'da da bulunulmuş olsa da bile hepsi böğrümün ta dibinden çıkan nağmelerdir. gerek var mıdır? esasen yoktur. çoğu zaman değmiyor mirim, değmiyor.
Bildiğim kadarıyla 2 şiir var adıma yazılan, hatta bir tanesi kitap oldu, bir kitap mağazasında gördüm, korkudan alamadım, deli gibi merak ettim, ama kendime engel oldum, ben onun olmadım, ona mutluluk vermedim, neyi yazdı(?) sadece acılarını..başka birine acı vermek beni daha da üzerdi, ben o kitabı hiç okumadım.
evet yazdım. ama onun bundan haberi yok. onu sevdiğimden haberi bile yok. sürekli görmezden geliyorum. bakışlarımdan anlıyacak diye korkuyorum çünkü içim o kadar çok onunla dolmuş ki kendisini göz bebeklerimde göreceğinden korkuyorum. ben susmayı tercih ettim. bir merhabamız vardı malesef onuda ben yok ettim sonuçta kız ilk erkekten bekler merhaba yı. onuda söyleyemez olduk. ona 3-4 tane şiir yazdım şiir yazmak acıyı alır zannederdim ama yanılmışım daha çok acıtıyormuş. bence her kadına nasip olmayacak bir durum adına şiir yazılmış olması. ama galiba ben bu sevdayı ne söyleyebilcem ne de o anlayacak. dediğim gibi şiir yazdıkça kötü oluyorum ama yazmaya devam edeceğim.
şairin dediği gibi; kalırsan senin olurum, gidersen şair.
