insanların bir çoğunun hayatları boyunca doğrudan ya da dolaylı olarak peşinden koştuğu mutluluk kavramından ondan çok daha üstün çok daha kutsal başka bir kavram için tamamen rıza ile vazgeçmektir.
Örneğin insan idealleri için mutluluğundan vazgeçebilir. Hayatını ülkesine ve halkına adamış bir adama kim mutluluktan söz edebilir ki? Onun bir ailesi yoktur onun maddiyata dayalı ve dolayısıyla onlara ulaşınca mutluluk duyacağı hedefleri yoktur. O insanların bir bir an için bir katre daha mutlu olmaları için kendi ömürlük mutluluğundan vazgeçmiştir.
insanlara senelerdir aynı şey empoze ediliyor. Kişisel gelişim uzmanları aynı şey için bik bik bik ötüyorlar. Mutluluk, huzur, bok püsür... insanlar için mutlu olmayı bir hedef bir amaç haline getirip, insanları bu hiç bir zaman ulaştıklarına kani olamayacakları hedefin yolunda bir ömür mutsuz ediyorlar.
Oysa ki amirimin de dediği gibi: Hep mutlu olacağız diye bir şey yok ki. Biz de mutsuz olalım ne var?
