ilkokulda kan ter içinde, yakalamaca oynayıp sınıfa dönüp, öğretmen gelene kadar o minik ellerimle en güzel uçanından yaptığım o uçağı dün yapamadım.
kendine bir şeyler anlatası olur bazen insanın, samimiyet kokan o çocukluk fotoğraflarına bakıp özlenenler akla gelir.
o masumiyete, o güzelliğe bir eylem katmak istersin.
küçücük bir şey.
hayat hatırlatmasa olmaz. önüne bakacaksın diye. o minik eller yok artık. o öğretmen gelecek telaşını beraber istisnasız her tenefüs yaşadığım sınıf arkadaşlarım başka masaların ardında.
uçaklar da unutulmuş.
beceremiyoruz o mutluluğu. tadı yok yakalamacanın.
