izmir diyarbakır seferi. dağıtım izninden usta birliğine gitmek için ilk kez uçağa bindim. uçağa bindim ve ne göreyim, o ne koltuktur öyle. yatağımdan rahat geldi resmen. hostes emniyet kemerlerimizi bağlamamızı söyledi ve uçak hareket etmeye başladı. ve derken...
-beyfendi, beyfendi uyanın diyarbakır'dayız.
-hıı? ne çabuk geldik?
-kalkış esnasında nasıl havalanacağı bilinmediği için ekstra heyecan.
-bulutların içinden geçilmesi sonucu tarif edilemez mutluluk.
-uçağın hafif yalpalaması sonucu "n'oluruyoz lan yoksa düşüyo mu uçak, hay bendeki bu şansı" şeklinde devam eden düşünceler
-eğer uçak iyi indirilememişse kalbin yerinden çıkacak gibi atması.
günümüzde uçağa binmek bir işkence haline gelmiştir, bizim gibi çok uçağa binmiş adamların bile hayretle karşıladığımız birtakım güvenlik kontrolleri uçağa binme konusunun önüne geçmiş bulunmaktadır.
ayakkabını, pantolon kemerini, kadınlar için küpelerini, her türlü takı eşyanı çıkartıp bi de adamı röntgen aleti gibi kansere sebep olup olmadığı bile halen tartışılan bir alete sokuyolar.
almanya ´da yapıyolar bunu, ve ben bu alete girmek istemiyorum, da diyemiyorsun.
artık uçağa binmekten ziyade uçağa binmeden önceki inanılmaz güvenlik kontrolü daha acayip bir deneyim, bana göre.
izmir-erzurum arası ilk uçuştur. o uşağı ben yapmışım gibi profesyonel bir yolcuydum. fakat her şey ortaya çıktı yıllarca abd dizilerinde uçaklar hep düştü.. hep senaryolar yazdım bir ara munzur dağına düştüğümüzü ve tek benim yaşadığımı hayal ettim (bkz: gri kurt) ve pilot efendi: erzurumda çok fazla sis var inişi başka yere veya izmire geri dönerek gerçekleştireceğiz demişti. hemen yanımdaki matematik öğrt. baktım yeni atanmıştı. daha önce hiç böyle şey olmazdı diyince wallaha sıçtım dedim içimden. ve pilot kararlıydı 200 metre görüş mesafesinde erzuruma indiğinde çoğu yolcu turşu olmuştu. pilotun yüzü bembeyazdı veya viking sülalesindedi! uçaktan indim ve heryer kardı ve terlediğimden 1-2 gün hasta gezdim.
