uçağın alçalma anında manevra yapmasıyla başına gelenler ve başıma gelenler buna örnek verilebilir.
-niye dönüyo bu noluyor?
-* piste doğru dönüyordur beyefendi telaşlanmayın.
-hala dönüyor ama?
-* pist kalabalık herhalde,sıra bekliyodur.
-kalkış esnasında nasıl havalanacağı bilinmediği için ekstra heyecan.
-bulutların içinden geçilmesi sonucu tarif edilemez mutluluk.
-uçağın hafif yalpalaması sonucu "n'oluruyoz lan yoksa düşüyo mu uçak, hay bendeki bu şansı" şeklinde devam eden düşünceler
-eğer uçak iyi indirilememişse kalbin yerinden çıkacak gibi atması.
izmir diyarbakır seferi. dağıtım izninden usta birliğine gitmek için ilk kez uçağa bindim. uçağa bindim ve ne göreyim, o ne koltuktur öyle. yatağımdan rahat geldi resmen. hostes emniyet kemerlerimizi bağlamamızı söyledi ve uçak hareket etmeye başladı. ve derken...
-beyfendi, beyfendi uyanın diyarbakır'dayız.
-hıı? ne çabuk geldik?
ilk ucaga bındıgımde tek basımaydım . bıletımı alıp bır bılınmeze yol almak uzere gıttım havaalanına.
en cok bilet ıslemlerını beceremıyecek olma kaygısı yasamıstım, ucaga bınme korkum falan yoktu, ya ucagı kacırırsam ya ucaga gıden kapıyı bulamazsam gıbı kaygılar yasamıstım en cok ,ama gordum kı su fılmlerde ızledıgım seyler cok etkı etmıs bunyeme ve gayet kolaymıs oysa islemler.
neyse ıslemlerı halledıp ucaga dogru yol aldım, ıstanbuldan ankaraya gıdıcek oldugumdan gayet rahattım ,goz acıp kapayana kadr bıtıcektı zaten.
ucaga bınmemle ılk hayalkırıklıgını yasadım.ben koskoca bır ucak beklıyordum otobus gıbı bıseye bınınce resmen sok oldum bumudur yanı olmustum hanı o fılmlerdekı babaaa ucaklar ,varan turızm yolcusu gıbıyım yahuu bumudur dedıgımı hatırlıyorum.
yanımda oturan panık halındekı kızı tesellı ettım sonra ,benımde ılk ucak deneyımım rahat ol dedım ama kız kalp krızı gecırecek kadar korkuyordu. bu kotu etkıler bıle korkmama yol acmamıstı ,hadi artık ucalım modundaydım.
ve ucak kalkıs anonsu duyuldu ucagımız kalktı ortalarda oldugumdan olaya basta vakıf olamadım ama allahım bu mukemmel bısey dedıgımı hatırlıyorum .aynı gun aksam ucagıyla ıstanbula donucek oldugumdan cam kenarında oturmalıyım donuste moduna gırdım hemen .ucmak cok keyıflı ,benım ıcın muthıs bır deneyımdı ,donuste cam kenarına aldırdım bıletımı ve ınanılmaz keyıf aldım ,allahım hostes mostes olsaydım keske dusuncesı gectı ıcımden.mukemmel bır deneyım korkuları atın kafanızdan keyfıne varın.
ilk uçak deneyimim, otobüsle 18 saat süren bir mesafeydi ve bu kadar hızlı ulaşabilmek beni çok etkiledi. ama her sarsıntıda korkarak etrafa baktım ve diğer insanların tepkisini ölçmeye çalıştım.
herkesi gayet kendinden emin otuyor görünce ben de rahatladım.
küçüktüm, azerbaycan uçakları'nın halk otobüsleri gibi olduğu zamanlardı. hastaydım çok feci, ben sürekli kusuyordum taa ki karşıdan bana doğru hızla yaklaşan horozu görene kadar. çok kötü yıllardı be sözlük.
izmir-erzurum arası ilk uçuştur. o uşağı ben yapmışım gibi profesyonel bir yolcuydum. fakat her şey ortaya çıktı yıllarca abd dizilerinde uçaklar hep düştü.. hep senaryolar yazdım bir ara munzur dağına düştüğümüzü ve tek benim yaşadığımı hayal ettim (bkz: gri kurt) ve pilot efendi: erzurumda çok fazla sis var inişi başka yere veya izmire geri dönerek gerçekleştireceğiz demişti. hemen yanımdaki matematik öğrt. baktım yeni atanmıştı. daha önce hiç böyle şey olmazdı diyince wallaha sıçtım dedim içimden. ve pilot kararlıydı 200 metre görüş mesafesinde erzuruma indiğinde çoğu yolcu turşu olmuştu. pilotun yüzü bembeyazdı veya viking sülalesindedi! uçaktan indim ve heryer kardı ve terlediğimden 1-2 gün hasta gezdim.
Mına koyim ne deneyimi lan. Uçağa binip gidiyorsun işte. Şimdi ben de kalkıp "otobüs binenlerin yaşadığı deneyimler " diye başlık açsam hoş olur mu güzel kardeşim?
ilkinde karaya ayak basınca yaşadığım sevinci unutamıyorum. bir başkasında haddi hesabı olmayan hava boşluklarını ve türbülansları unutamıyorum. bir diyarbakır istanbul uçuşunu unutamıyorum. bir de son uçuşda uçak içerisinde benim de dahil olduğum büyük tartışmayı unutamıyorum.
günümüzde uçağa binmek bir işkence haline gelmiştir, bizim gibi çok uçağa binmiş adamların bile hayretle karşıladığımız birtakım güvenlik kontrolleri uçağa binme konusunun önüne geçmiş bulunmaktadır.
ayakkabını, pantolon kemerini, kadınlar için küpelerini, her türlü takı eşyanı çıkartıp bi de adamı röntgen aleti gibi kansere sebep olup olmadığı bile halen tartışılan bir alete sokuyolar.
almanya ´da yapıyolar bunu, ve ben bu alete girmek istemiyorum, da diyemiyorsun.
artık uçağa binmekten ziyade uçağa binmeden önceki inanılmaz güvenlik kontrolü daha acayip bir deneyim, bana göre.
