uçak ile seyahat etmeyi tercih eden insanlar için ''havalı''bir hobidir.
ilk uçuşumu istanbul'a ilk geldiğimde yapmıştım ki üzerinden tam 4 yıl geçmiş. bu arada ''ilk uçuşum'' derken gereksiz bir kasıntı yapıyor ama alternatif bir kelime de bulamadım onun yerine ya.
genelde bir yerlere gittiğim zaman sırt çantam işime yarasın yada yaramasın, boş yada dolu fark etmez yanıma alırım. her zaman olduğu gibi yine sırt çantam yanımdaydı ve onunda ilk uçuşuydu. neyse uçağa binince biniş kartını çantaya attım. dönüşte de aynı olay oldu. eve gelip çantayı açıp eşyaları çıkartınca, en sona bu iki biniş kartı kaldı.
atmaya içim el vermedi. hani bir hobi doğacak ya, doğum sancılarını çekiyorum meğer o an. neyse bunları aldım, odamdaki kutuların birine koydum. daha sonraki her sefer de aynını yaptım.
artık istanbul'a taşınma vaktim gelmişti. eşyaları hazırladım. en son biniş kartlarımı da aldım. istanbul'a geldim.
yaklaşık bir 70-75 tane biniş kartını o günlerin anısına saklar oldum.
bu pazar sabahı erkenden, bir uçak sesine uyandım. (bu arada evim de hava alanına yakın). baya alçaktan bir kalkış gerçekleştirmiş koca kuş. o arada da aklıma nereden geldiyse benim biniş kartları geldi.
gittim kutuyu açtım. bir kalıp kartı elime aldım. yakında tarihten uzak tarihe doğru sıralanmışlardı. tek tek bakmaya başladım.
bir şey dikkatimi çekti bu arada. giderek yazılar soluklaşıyordu.
son 10 kartta ise yazı falan kalmamıştı. bembeyaz olmuştu o kartlar.
