Çocukken, izmir fuarına gittiğimizde uçan balon alırdı annemle babam bize. Kaçırmayalım diye de bileklerimize bağlardı annem iplerini. Otobüste balonlarımızı öyle bir korurduk ki. Sonra çekyatları açar yataklarımızı yapardı annem. Genellikle bordo-mavi renk olurdu uçan balonlarımız. Uyuyana kadar tavana bakar, balonlarımızın güzelliğini seyrederdik. Tavanda asılı durmaları bizi çok mutlu ederdi ablamla. Sabah olduğunda ise balonlarımız en az bir metre aşağıya inmiş olurdu. Biraz üzülürdük. Sonra adettendi balonları alıp mahalledeki arkadaşlara gösterirdik. Hani "bakın biz dün fuara gittik" demekti bu çocuk dilinde.
