Canım iclal Aydın'ın babasına ithafen yazdığı Kar isimli şiirinin en vurucu mısra'ıdır.Çocukken belki de her çocuğun aklından geçen - ya da bilemiyorum benim geçerdi- 'acaba bu uçak babamın,dayımın,halamın vs. de üstünden geçecek mi?' sorusunun güzel cümlelerle şiirleştirilmiş halidir.Uzaktaki sevilenleredir.
Karlı bir akşamdı ankara'da;
Son kez elele yürümüştük,
Bitmesin istediğimiz yola.
Kısacık beraberliğimizin bütün anılarını sığdırmıştık.
Yazarsın bana demiştin.
Bende yazarım sana sık sık.
Ağlıyordum....
Sen görmeyesin diye kaldırmıyordum başımı.
Elimi daha sıkı tuttun,
Anlıyordun....
Bu ayrılığa dayanmıyordu kalbim,
Öğrettiğim çiçek adlarını unutma dedin,
Kelebekleri kitap arasında kurutma,
Sık sık fotoğraf çektir, yolla bana,
Kitaplarım sana emanet,
incitme kimseyi, kin büyütme kalbinde...
Beni bekle...
Yol bitti, gidiyordun artık;
Sokakta gördüklerimi, filmlerdeki aktörleri sen sandım bir süre,
Kin büyütmedim kalbimde söz vermiştim sana diye,
Kitaplarını okudum, kelebeklerine dokunmadım,
Öğrendiğim çiçek adlarına yenilerini ekledim,
En çok fesleğeni, çoban heybesini, akşam sefasını sevdim.
Seni beklerken çok şey öğrendim,
Yolunu gözlediğim, sevdiğim ilk adam...
Nasıl olsa bulacaktır diye, her görüşümde aynı sesle seslendim
Uçak, babama selam söyle!
Beni kötü rüyalardan uyandıran sevdiğim ilk adam...
Bir bilsen seni nasıl özledim...
Kar yağıyor şimdi, otuz yaşım bitti,
Kitapların bende, kelebekler gibi kar taneleri,
Kendi yolumda yürürken hiç unutmadım o cümleyi;
Selamını aldım babacığım,
Kin büyütmedim kalbimde....
Küçük kızının gözleri hala senin çiçeklerinde.
Uçak, babama selam söyle!
Uçak, babama selam söyle!
babası tarafından terk edilen bir çocuğun, her geçen uçağın babasına gittiğini düşünmesi sonucu el sallamasıdır.
uçak uzaklaştıkça, uçağın babasına yaklaştığını düşünür. büyüdükçe o uçak uzaklaştık sıra babasından uzaklaştığını fark eder.
babasi uzaklarda olan bir cocugun, diger babasi olan arkadaslarini kiskanmasi üzerine üzülüp basi asagida yürürken, birden kafasini allah´a yalvarmak icin yukari kaldiran cocugun ucagi görüp, o ucagin hangi yöne gittigini bilmemesine ragmen "ucak! babama selam söyle, onu cok özledim, gelsin artik..." diyerek, ucagin selamini iletecegini düsünür ve birazcikta olsa o yüregindeki burukluk dinmis olur...
okurken bile insanın içini titreten, iclal aydın'ın ise tam o noktada işte;
"uçak, babama selam söyle" derkenki sesinin tonuyla içe işleyen, boğazda koca bir yumru oluşturan şahane şiir.
iclal aydın'ın ağlatmayı başardığı şiiri. çok içten yazmış çook.
uçak babama selam söyle kısmına kadar sevgilisine yazdığı zannedilen, aynı zamanda anlam kazanan mükkemmel eser.
