beklenmedik bir anda insanı çarpar, öyle kalıverirsiniz. sevdiğiniz birinin üzüntüsü ayrı bir zordur. teselli etmek istersiniz, bir şeyler söyleyip rahatlatmak, üzüntüsünü hafifletmek istersiniz, ama bazen yapılabilecek bir şey yoktur. 'üzülme' bile diyemezsiniz, sadece boş boş durur, kendi kendinize zamanın en iyi ilaç olduğunu hatırlatırsınız.
insanı boğan bir duygudur bu üzüntü, evin soğukluğudur, uykunun durup dururken bölünmesidir, ağızdaki pamuk tadıdır. neyi beklediğini bilmeden beklemektir.
üzülürdüm dedemin adında belirlemesine
üzüntüsünün. ve $arabın üzgün haline
üzülürmü$ ipi kopan tesbih de
dedeme göre
adı kara'ydı dedemin. $arap içmezdi
ama anlardı karaüzümün hüznünden
evet, "üzgün $arap olur karaüzümden"
ama üzülme sen.
üzüntü
ladesi ne denli çok diyorsan bile bile
hümanistim deme
farkın yok bir katilden
kan akıtmasan bile, ağrı eşiği çok yüksek yareler açmışsındır.
cehennemde yerin sağlam.
her üzdüğün kiş adına yükselir katları göğe ters.
öldürmeyen ama süründüren duygu. üzüntüden ölünmüyor evet, ölünse ben çoktan meftaydım. herkes kendi yaşadığını bilir sözlük. e android değiliz arasıra üzülmekte lazım.
insanın özellikle bkelediği bişeyler gerçekleşmeyince içine girdiği ruh halidir. dayanılmazdır. her şarkıda ağlamak ister ama güçlü olduunzu söyleyerek kendinizi kandırdığını ziçin ağlaazsınızz.. bazen öyle üzüntü dolu olur ki insan mutlulukdan eser kalmaz.
