hükmedici değil uzlaşıcı olmayı benimsemek temel kuraldır.
sevgi varsa ki bu ön koşuldur; tartışmalar tadında bitirildiği ve onur kırıcı sözler sarfedilmediği sürece her tartışma, ardından bir pişmanlık ve yakınlaşmayı da beraberinde getirir. gereğinde 'haklısın!' ve gereğinde 'özür dilerim!' demeyi de bildikten sonra sürer-gider bu birliktelik.
birazda sertlik gerektirir ipleri elde tutmak gerektirir aksi takdirde o kişi sizden sıkılır çok fazla anlayışlı olmakta bazı kişilerde ters etki gösterebilir yani işin özü. *
"doğru zaman doğru insan", bu ikisi denk geldi mi altın kural olur. ilişkinin uzun soluklu olması da kaçınılmazdır. tek taraflı fedakarlıklarla ilişki bir yere kadar gider. sabrın sınırı taştığında da çabaların boşa gitmiş olması insanı fazlası ile acıtır.
