Otobüse bindiğinizde çocuk var mı diye bakmayı alışkanlık haline getiren bir durumdur. Eğer çocuğu annesi susturamazsa , tanımasanız bile çocuğa şebeklik yapılıp susturulmaya bile çalışılabilir.
ağzına yüzüne vurulasıdır.
lan bi kapa çeneni, yat zıbar.
"anneeeaaa çişim geldi böhüüüüü!" "anneeaaaaa şeker istiyorum böhüüü!" "anneeeaaa hede hödö vik vik vik" beyne iğfal eder velet. annesine de yolculara da eziyet eder.
naçizane önerim, otobüse binmeden bi kapsül xanax verilmesidir, lakin yüreği elvermeyen anneler rezeneydi bilmem neydi, sakinleştirici bitki çayları da içirebilir tabii...
ince ruhlu anne babasına büyük stres yaşatan çocuktur. çocuk çocukluğunu yaptığı halde büyükler büyüklüklerini yapmadığı zaman hoş olmayan sahneler yaşanır.
empati kurulması gereken çocuktur. nihayetinde o çocuk zamanında içimizden biriydi, o çocuk büyüdüğünde daha 20 yıl önce aynı şeyleri yaptığı çocuktan rahatsız olmamalıdır.
söz konusu çocuk önünüzdeki koltukta oturuyorsa havaya zıplayıp döner tekme atılasıdır. kulaklığınızı takar son ses açarsınız sesi ama nafile. yol boyunca onun o kahrolası sesini dinler durursunuz. yolculuk bitiminde yanından geçerken gözlerinizle döversiniz. ama o size sadece dalgacı bir sırıtışla cevap verir. annesi olmasa dalınasıdır.
bir müddet uyuyacak, uyandıktan sonra şişeye işeyecek sonra ekseriyetle ağlamaya devam edecek çocuktur. isviçreli bilim adamlarına göre japonların zamanında walkmani icat etmelerine en çok yardım eden unsur bu çocuktur. o sesten kurtulmak için kulağa müziği dayamak önemli ve tartışmasız bir çözümdür. cansın japon. iyiki varsın japon.
Olmazsa olmazdır.
murphy kanunlarindan kaynaklandığını düşündüğümdür.
ya da yurt genelinde otobüs firmalarının yolculara bir kazığı olan; her otobüse en az üç çocuk * en az bir velet uygulamasıdır. istisnasız her gittiğim uzun yolda en az bir en fazla dört adet ağlayanından çocuk mutlaka bulunmuştur.
