en has, en saf, en temiz duygunun, çocukluğun insanıdır.
hadi gelin itiraf edelim sayın yazarlar.
kaçımız bilye gördüğünde alıp en azından elinde tutmak istemez, kaçımız topaç çevirmeye çalışan çocuk gördüğünde "o öyle değil oolum ver bak göstereyim." bahanesiyle alıp çevirmez, kaçımız lego oynayan yeğeninin, komşunun çocuğunun ya da herhangi bir çocuğun yanına oturup lego oynamaz ya da oynamak istemez?
içimizde her daim bir çocuk var. bazılarımız bu çocuğun isteklerini, en azından bir kısmını gerçekleştirmeye çekinmez. mahallede çocukların arasına katılır 9 aylık oynarız, topaç çeviririz, bilye oynarız falan. bazılarımız da bu içimizdeki çocuğun isteklerini bastırıp "koskoca adam/kadın oldum ben, çocukça hareketler mi yapayım bu yaştan sonra?" diyerek kırarız, üzeriz o çocuğu.
tahteravalli buldunuz binin, salıncak buldunuz sallanın, kaydırak buldunuz kayın, uzun eşek de oynayın. size laf atan olursa muhtemelen sizin yerinizde olmak isteyip de toplumdan çekinenlerdendir. kariyermiş, karizmaymış salla hepsini ben master yaptım çocukluk üstüne.
