yaşamak değildir o. 1990 yıllarında çocuk olanlar bilirler bu duyguyu.
baba emredince hemen televizyonun yanına koşulur ve televizyonun yanındaki düğmelere basılır ve baba bi' şey izlemeye karar verene kadar o beş tuşa tekrar tekrar basılır ve televizyonla kanka olunurdu.
zira o dönemde de bir elin parmaklarının sayısını geçmeyecek kadar az kanal vardı. reklam olayına girersek; bir filmde 1 kere reklam olurdu, o da yarısına geldiğimizi anlamamız içindi.
