tarık tufan abimize duyduğumuz saygıdan,okuduğum bir değerlendirme ve aldığı ödüller de göz önünde bulundurularak sabah 11 dolaylarında, akşama filmin seyri için tayfayı örğütlememe neden olan ve gösterime girdiği ilk günde izleme fırsatı bulduğum filmdir.
sadeliğiyle,klişelerden uzak durmasıyla,yer yer sessizliğiyle,çok ama çok naif şekilde yüzlerde tebessüm bırakmasıyla ve elbette oyunculuklarıyla takdirimi kazanmış filmdir.
taşrada doğup,büyümüş,üstelik babası gibi din görevlisi olan birinin türkiye'nin en kozmopolit yerlerinden birinde müezzin olarak göreve gelmesiyle başlar herşey.komşu kızı ise doğarken annesini kaybetmiş ve onu yetiştiren rahibenin son anlarında ona bakmaktadır.biri müslaman,biri hristiyan.hatta ikisi de dindar.ama ne fark eder ki ikisi de insan.ikisi de sessiz.ikisi de daha çok içinde yaşayan.zaman zaman dışa vuran bu zamanlarda da yüzlerde tebessüm uyandıran.ama nihayetinde ikisi de birbirine "uzak ihtimal".
uzak ihtimallere karışan biri daha,komşu kızının babası;geçmişte italya'da tanıştığı birinden çoçuğu olan ama o zaman siyasi nedenlerden dolayı hapis yatan dolayısıyla senelerce o çocuğu arayan,nihayetinde onu bulsa da,onlar da birbirine "uzak ihtimal".
aslında bu kadar yakınken,birbirlerine uzak olan üç insan.
belki de yakın olmak için "daha zamanı gelmedi".o zamanın gelmesi için biraz cesaret...
sinemada izleyemeyince üzüldüğüm *, dün gece saat 01.00 gibi muhteşem(!) bir vakitte de olsa TRT 1'de yayınlanacağını öğrenince sevindiğim, beklentilerimin bir nebze de olsa altında kalan filmdir.
Bir müezzinin, kapı komşusu olan hristiyan kıza aşık olması fikrinden hareket eden film, maalesef hareket alanını kendi kendine kısıtlamış ve ortaya kimi zaman sıkıcı olan bir eser ortaya çıkmış. Sanki biraz daha ani manevralar yapılsa, tabuların biraz daha üzerine gidilse ve "aman az diyalog koyalım da sanat filmi olduğu iyice belli olsun" gereksizliğinden kurtulabilse, ortaya bir eser yerine pekala bir "şaheser" de çıkabilirmiş gibi geldi bana. Ama onca az diyalog arasında şu da hafızamda yer etmiştir:
i: imam M: Müezzin(musa)
i: Evli değilsin galiba?
M: Hayır efendim.
i: Seni başgöz etmek de bize düşecek desene. Gönlünde biri var mı?
M: (Başı önde, mahçup, biraz bekledikten sonra) Yok hocam.
i: Hadi hadi. Anlarım ben. Var birisi... Dindar mı peki?
M: (Yine biraz bekler) Evet hocam, çok dindar.
i: Pekiyi... Pek güzel...
Musa'nın gönlündeki dindar kız, bir kilisede çalışan Clara'dır.
her filmde kan gövdeyi götürecek diye bir şey yok. her filmde salya sümük ağlayacaksın diye bir şey de yok. bence gayet güzeldi, vermek istediklerini fazlasıyla verdi en azından. ayrıca;
sinema salonuna girdiğim anda nuri bilge ceylan'ın filmini izleyeceğim hissine kapıldığım sonrasında çok da yanılmadığım film.
hakan günday'ın da dediği gibi mükemmel teori, pratiğe döküldüğünde yarısının bile gerçekleşmediğine tanık olduğumuz gerçeği varken herhangi bir ses , konuşma olmaksızın duyguların mükemmel biçimde aktarıldığına bu filmde yeniden tanık oldum.
müezzinin aşık olduğu kadının gideceğini öğrendiğinde sahile gidip tek başına oturduğunda suskunluğuna rağmen kameranın çekim alanında olan dalgalarınsahile şiddetli vuruşu adamın söz söylemesine gerek bırakmamıştır.
