Eşimdi. Ben uyurdum, o beni izlerdi, sonra gözlerimi aralardım, gülümserdi, uyuya kalırdım.
Aradan 1 ay geçti. Bir sabah vücudumun titremesi ile uyandım. Deprem oluyor zannettim. Baktım O. Uyandığımdan emin olunca omzumu tutup dürtmeyi bıraktı. Harakala akanam acakadana dedi. Uyku sersemiyim, bakıyorum öyle, bildiğin şoka uğramış bir haldeyim. Kahvaltı hazırla acıktım diyip telefonu eline aldı, uzandı.
Aradan kısa süre geçti, türkçe ile arasında daha büyük sorunlar yaşanmaya başladı. Konuşmayı bıraktı. Mesela üşüdüm mü demek istiyor. Üzerimden yorganı hızla çekiyor. Çok sıcak mı? Yorganı üzerinden atıyor, beni yorgan içinde bırakıyor. Bir sefer alarm çalmış, uyanamadım. O da kalkmış hazırlanmış. Başımda bir şey duruyor, bakın insan demiyorum. Bir şey. Beyni olmayan bir goril mi demeliyim yoksa topluma karışmış az tüylü bir ayı mı bilmiyorum. Ayak parmak ucu ile beni dürterken kravat bağlıyordu. Geç kaldın hayvan gibi yatıyon diyip gitti.
Bir başka gün çoraplarımın teki nerede diye bağırırken uyandım. Dedim aynı yerde. Hâ dedi, çekmeceyi açtı.
Haliyle, böyle şeyleri seviyorsanız keyfini çıkarın. 1 ay bile dayanamaz onlar böyle romantizme.
