Biliyorum okumayacaksınız bu yazıyı, ancak yazasım var, ister okuyun, ister bakın geçin.
inanın hiç umrumda değil!
Eskiden, çok küçükken yapardım bunu ben, hani şu karanlıktan korkulup da, anne ve babanın arasında uyumak istenen o küçük yaşlarda, ta ki o acı olayı duyana dek.
Henüz 23 yaşındaydı, 1.75 boyu, bembeyaz teniyle görenleri imrendiren güzellikteydi Üniversiteyi kazanmış, 3. senesini okuyordu. ismi lazım değil, kendi lazımdı annesine, babasına, kardeşine, biz, yani onu sevenlere...
Öyle olmadı ama, hiç bir hastalığı yoktu. Tek derdi, girdiği vizelerden yüksek notlar alıp, anne ve babasının karşısında utanç duymamaktı.
Okuyordu, ve finaller bitip evine dönmüştü. Otobüse binmeden birkaç saat önce arkadaşlarına;
-Hiç buraya dönesim yok nedense...
demişti ve gerçekten de bir daha oraya dönememişti.
Birgün sonra evine geldi, annesini özlemişti ve babasından annesini çalıp, o gece onunla uyumuştu. Sarmaş dolaştılar, annenin çocuğa duyduğu özlemi, çocuğun anneye duyduğu güveni yaşıyorlardı uykularında...
Sabah oldu, anneciği kahvaltı hazırlamaya kalktı, bir an ürperti hissetti içinde, aldırmadı. Çayları koydu ve kızını uyandırmaya gitti.
Ama kızı bir daha hiç uyanmadı.
Ambulansı çağırdılar, sürekli;
-Kızım bayıldı, uyandırın!
diye feryatlar ediyordu.
Bir gecede, bütün emeğini mezara gömdü o anne. Yüreğindeki tüm sevgiyi, O' nunla geçen hatıraları anlatmaya verdi o anne...
işte ben bu olaya şahit olduğumdan beri, uyumadan önce dua ederim;
Allah' ım canımı alacaksan, son bir defa annem beni görsün, öyle al!
dünyanın en rahatlatıcı duygularından birisidir. içten, sevdiklerin ve kendin için dua edip yatmak, yetişkin bir insanın yapacağı en masumane, en güzel şeydir aslında. tabii ki daha güzeli küçükken idi. babaanne veya anneanne öğütlemesi ile ya da annenin öğretmesiyle, dua etmek daha güzeldi. çünkü büyüyünce kimi zaman unutuyoruz dua etmeyi. daha doğrusu içten dua etmeyi unutuyoruz.
Çocukken aksatmadan yaptığım davranış. En sevdiğim dua da;
yattım allah kaldır beni
nur içine daldır beni
can bedenden ayrılırken
iman ile gönder beni.
insan büyüdükçe, hayat mücadelesi içinde belki nankörlük, belki boşvermişlik, belki de ihtiyaç duymadığından unutuyor varlık sebebini ve dua etmeyi. Ne zaman ki dara düşüyor o zaman sığınacak yüce bir varlık arıyor. tıpkı benim gibi.
sanki Allah la tek kalıp da ona derdini anlatmak gibidir uyumadan önce dua etmek. çünkü bilir insan sadece onun, senin derdine derman olacağını.her zaman huzur verir,sıkıntılı bile olsan, bu sıkıntıların geçeceğini bilerek uyursun. Hala yaparım,umarım ömrüm boyunca da yaparım.
