evet mutluluk verir elbet. ama yarım saatten öteye geçmez. yarım saate karşılık 3 gün depresyon. o depresyonu atlatmak için de biraz daha uyuşturucu alınır. bu durumda başlangıç ve bitiş çizgileri aynı olduğu için sona doğru yaklaşım düşüncesi doğru, fakat eksiktir. çünkü gelinen bu bitiş çizgisi aynı zamanda başlangıç çizgisidir. yani faaliyete başlanan konuda asgari durum ile azami durum arasında bir fark yoktur.
bu böyle devam ettiği sürece, halüsinasyonlar görürsünüz, duvarlar üzerinize yürüyormuş gibi hissedersiniz, kanınız kaşınır. bu yarım saatlik uçuşun ardından bu mutluluk kemiklerinizi noel hediyesi gibi kırar. mutlu cümlelerden sonra kullanılan "fakat" kelimesi kadar kırıcıdır bu durum.
ilk başlarda mutluluk verir. belli bir süreden sonra ilk başlarda yaşanan kafayı asla vermez. durmadan aynı kafayı yaşayacam diye dozaj arttırılır. en sonunda motor yakılır falan filan..
falana filana düşmemek için içine düşmemek gerekir.
aslında mutluluk vermiyor.
vucutta zaten bulunan mutluluk hormonunun hızlı tüketilmesini sağlıyor. etkisi geçtikten sonra hormon tüketildiği için kişi depresyon yaşıyor.
aynen arabanın gazına sonuna kadar basarak çok hızlanmak gibi. ama benzinde hızlıca bitiyor.
lanet olası bir bağımlılık yapan maddedir. sigara alkol kullanan insanları sevmem. uyuşturucu kullanan hiç görmedim ama bu uyuşturucuları nerden satın alıyolar merak ederim.
verir, ancak mutsuz insanlara verir. burada çok paradan zenginlikten bahsetmiyorum. mutluluğu yetersiz, daha da arayan insanlar da bu nedenle uyuşturucuyu tercih eder. bilinmez olan hep caziptir. paran kadar zevkin olur.
bu şeylerin birkaç saat mutluluk ve diğer kullanıma kadar geçen -birkaç gün veya haftalık- zamanda ise kabuslar yaşattığını düşünürsek, bu mutluluk, insanın kendini hawai adalarının sahibi olarak hayal etmesi ve mutlu olması gibi bir şey olsa gerek.
