bu aralar sistematik olarak bir takım hayal kurma seansları içinde olduğumdan her gece defalarca kaçırdığım andır kendileri. o kadar sistemetikleşti ki artık hayallerim bir dizinin sonunu izlemeden uyuyamamak gibi en az iki saat yatağın içinde sağdan sola soldan sağa dönüp bu anı yakalamama engel oluyor.
Dakikada 1000 kez bir sağa bir sola döner, çarşafı yerinden söker, yorganı fırlatır, saçınızı başınızı birbirine katar, en sonunda lanet ederek yataktan çıkarsınız.
hiç gelmez o uykuya dalma anı...
çocukken sırf bu anı yakalayabilmek için günlerce uyuyamadığım oldu. ne zaman o anı düşünsem uykuya dalma olayı bir türlü olamadı. benden mi kaynaklanıyor bilmem ama kafamda çok pis sorular var be sözlük.
boşuna çabalamaktır. çok kez uykuya daldığım anı hatırlamaya çalışırım, bazen o anı yakalamaya çalışırım ama tek elde ettiğim uykusuzluktur. zaman makinesi olan uykunun başlangıç anını yakalamayı hep denemişimdir. işin özü böyle boş beleş şeylerle uğraşmayın efenim...
