çok yalnızım. konuştuğum insan hergün değişiyor. ve kendimi kötü hissediyorum.sağlam arkadaşlıklarım olmadığı için. uyumamam için bir sebep bu. diğer sebep ise uyumayınca daha çılgın hissediyorum. bir sebep daha var onu unuttum. uyuduğum gun derse geç kalıyorum. asıl mesele bu olsa gerek.
oabah çok erken kalkmak zorunluluğu olan gecelerde, uyuduğumuz zaman saatin farkında olamayacağımız için uyku gelse de uyumak istemediğimizde kurduğumuz cümle. uyuyunca hemen sabah oluyor, uykulu uykulu ortalıklarda süründüğümüzde zaman daha uzun geliyor. dün gece kullandım bu cümleyi, çocuklar gibi ortalıklarda mızmızlanarak.
ertesi gün işe başlanılacağının bilinmesinden ötürü, uykuyu işe başlamanın ilk adımı olarak gören bünyenin uykuyu reddetmesi durumudur.. böyle düşünür çünkü gözünü bi kapatacaktır, arada geçen vakti anlamayacak ve gözünü açtığında sabah olmuş, ıkına sıkıla kalkılması gerektiğini anlamış ve iş reel anlamda başlamış olacaktır.. doğal yapımız olan, işi sevmememizden ötürü de bu durum haliyle sıkıcı olacaktır.. ne kadar az uyku o kadar az iş demek yani..
o yüzden biz tembel bireyler, uyumak istemiyoruz, çünkü çalışmak istemiyoruz..
içinde bulunduğum durum.gerekli uğraşlar bulunursa sabaha kadar uyumamak planlanır ama ilerleyen saatlerde uykunun iyice bastıracağı bilinir. (bkz: hayırlısı bakalım)
Bütün gece 12 saat çalışıp sat 16:00 da NTV Spor da canlı yayında yayınlanacak Antalya Büyükşehir Belediyesi-FENERBAHÇE basket macını seyredip ordanda 19:00 da başlayacak Fenerbahçe - Gs Kupa maçını geçiş yapmak içimden geçen mevzu.
sevgililer arasında geçen bir konuşmada ''hadi artık uyuyalım'' demenin kibarcasıdır:
- ya aslında benim çok uykum var ama uyumak istemiyorum (yarın sabah 5 te kalkıcam allahsız, bırak da uyuyayım artık)
+ aaauu aynen hayatım ya ben de ölüyorum uykusuzluktan ama telefonu kapatasım yook ( yarın kurbağa gibi gözlerle nasıl gidicem ben işe yaa)
- tamam sevgilim hadi o zaman uyuyup rüyada devam edelim konuşmamıza
+ peki canım, tatlı rüyalar ( rüyada mıı??)
çok zevkle yapılan eğlence halinde insanın yorgunluğunun çökmesi sonucu karşı koyulan eylem isteyidir. bu durum uzatılırsa bünyenin bünyelikden çıkıp talaş gibi olduğu andır.
