Uyandığımda, daha saate bakmadan hemen öncesinde, tüm anılarımdan hatta kendi varlığımdan dahi uzakta, neleri unutmaya çalışarak günlerimi geçirdiğimi hatırlamadığım kısa bir boşluk zihnimde, kısa bir mutluluk anı. Sadece nefes aldığım için bile dünyanın en mutlu insanı olabileceğim bir andan bahsediyorum.
Gün içerisinde o ana götürsene beni?
O boşluğa.
Alıp da ruhumu kimsenin beni tanımadığı bir şehre, dilini bilmediğim insanların arasına götürsene mesela?
Bedenimi boş ver. Gözlerimi kapadığımda yanı başımdaymışsın gibi hissettirsene bana.
Mümkün mü astral seyahat? Bilimsel olarak değil. Ben diyorum ki, mesela senle ben. Kapatıp da gözlerimizi, gidebilecek miyiz verona’ya. Oturup da köprünün kenarına Adige ırmağının kızıl sularını seyredebilecek miyiz bir akşamüstü birlikte mesela?
Bedenimi boş ver. Kapat gözlerini.
Bir şarkı var. Bilir misin?
Ne zamanki güzel bir şey görürüm, Sensiz içime sinmiyor. işte öyle bir şey...
