Yangınlar,
Kahpe fakları,
Korku çığları
Ve irin selleri, aç yırtıcılar,
Suyu zehir bıçaklar ortasındasın.
Bir cana, bir başa kalmışsın vay vay!
Pusatsız, duldasız, üryan
Bir cana bir de başa
Seher vakti leylim -leylim
Cellat nişangahlar aynasındasın.
Oy sevmişim ben seni...
Üsküdardan bu yan lo kimin yurdu!
He canım...
Çiçekdağı kıtlık, kıran,
Gül açmaz, çağla dökmez.
Vurur alnım şakına
Vurur çakmaktaşı kayalarıyla
Küfrünü, Medetsiz, Munzur.
Şahmurat Suyu kan akar
Ve ben şairim.
Namus işçisiyim yani
Yürek işçisi.
Korkusuz, pazarlıksız, kül elenmemiş,
Ne salkım bir bakış
Resmin çekeyim,
Ne kınsız bir rüzgar
Mısra dökeyim.
Oy sevmişem ben seni...
Ve sen daha demincek,
Yıllar da geçse demincek,
Bıçkılanmış dal gibi ayrı düştüğüm,
Ömrümün sebebi, ustam, sevgilim,
Yaran derine gitmiş,
Fitil tutmaz, bilirim.
Ama hesap dağlarladır,
Umut, dağlarla.
Düşün, uzay çağında bir ayağımız,
Ham çarık, kıl çorapta olsa da biri
Düşün, olasılık, atom fiziği
Ve bizi biz eden amansız sevda,
Atıp bir kıyıya iki zamın
Yarının çocukları, gülleri için
Herbirinin ayvatüyü, çilleri için,
Koymuş postasını,
Görmüş restini.
He canım,
Sen getir üstünü.
Uy havar!
Muhammed, isa aşkına,
Yattığın ranza aşkına,
Deeey, dağları un eder Ferhadın gürzü!
Benim de boş yanım hançer yalımı
Ve zulamda kan-ter içinde, asi,
He desem, koparacak dizginlerini
Yediveren gül kardeşi bir arzu
Oy sevmişem ben seni...
"Düşün, uzay çağında bir ayağımız,
Ham çarık, kıl çorapta olsa da biri
Düşün, olasılık, atom fiziği
Ve bizi biz eden amansız sevda,"
Bana göre en can alıcı bölümü budur. Bizi biz eden amansız sevda çaresi olmayan bi hastalık gibi şifası sadece sevgili de ama o sevgili de çare yok dert var. Leyla erbil de öyleydi derdin sahibi ama dermanın sahibi değil. Ahmet arifi sevemedi çünkü kapitalizm buna izin vermedi. Çünkü Ahmet arif köylüydü. Onun sevgisi para etmezdi.
"ve sen daha demincek, yıllar da geçse demincek,
bıçkılanmış dal gibi ayrı düştüğüm,
ömrümün sebebi, ustam, sevgilim,
yaran derine gitmiş,
fitil tutmaz, bilirim."
bu nasıl bir şiirdir yahu etkisinden çıkamıyorum. sanki anlatamadığım, dile getiremediğim şeyleri açığa çıkarıyor da ben de bu durumu başkalarının da öğrenmesinin mahçupluğunu yaşıyorum.
sözleriyle insanı derinden yaralayan ahmet kaya'nın seslendirdiği, ahmet arif şiiri.
durduk yere adamın amına koyar bu eser. kendin okusan da, ahmet kaya'nın sesinden dinlesen de, ahmed arif can verse de... bir köşeye çekilip sessizce ağlama hissi uyandırır, alır götürür olmadık bir yere bırakır insanın ruhunu.
ahmed arif'in seslendirdiği şiirde her "oy sevmişem ben seni" demesi insana damardan enjektörle sevgi aşılandığını hissettiriyor. yılmaz erdoğan'a "biz bir şeyi delicesine severiz ama tanrım neyi?", atila ilhan'a "ne kadınlar sevdim zaten yoktular" dedirten de böyle birşeydir belki..
